Μέσα από τα καφασωτά παράθυρα του χαρεμιού ανακαλύπτουμε έναν κόσμο που προορίζεται για τις γυναίκες, ένα χώρο φαντασιακών ερωτικών συνευρέσεων, που υπακούει στους άγραφους κοινωνικούς κανόνες μιας κοινωνίας αποκλεισμών. Στη συνέχεια ο όρος «χαρέμι» διερευνάται μέσα από ταξιδιωτικές περιγραφές και διηγήσεις προσωπικών εμπειριών γυναικών επισκεπτριών του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα. Αντιλαμβάνεται κανείς την ατμόσφαιρα της απόλαυσης, της χαλάρωσης και της ηρεμίας στο τουρκικό χαρέμι, ως μια πιθανή εναλλακτική στάση ζωής. Τα Ανατολίτικα και Δυτικά στερεότυπα σχετικά με το χώρο του χαρεμιού σχολιάζονται όπως καθρεφτίζονται στις διαφορετικές περιγραφές των επισκεπτριών. Ο χώρος των χαρεμιών εξετάζεται ως προς τον τρόπο κατοίκησής του, ανάλογα με το φύλο και την κοινωνική ταυτότητα.

Για την οπτικοακουστική τεκμηρίωση της εργασίας χρησιμοποιούνται βιβλιογραφικές πηγές αλλά και αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες.