Η Μαρία Λούκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας για την Εκπαίδευση, από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Ως στέλεχος του τμήματος Πολιτισμού της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, έχει εργαστεί ως συντονίστρια και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής σε διεθνείς καλλιτεχνικές διοργανώσεις όπως η Biennale, Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου (BJCEM). Έχει συμμετάσχει σε εκπαιδευτικά συνέδρια με ανακοινώσεις και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά για την Τέχνη. Εργάζεται ως καθηγήτρια Εικαστικών στη μέση Εκπαίδευση. Από το 2016 είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Εκπαιδευτικές διαστάσεις των παραγόμενων αφηγήσεων σε έναν επαυξημένο αστικό χώρο, με αφετηρία το έργο του R. L. Hemmer.

Η έρευνα εξετάζει τις σχέσεις που αναπτύσσουν τα υποκείμενα με τα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα, όπως αυτές διαμορφώνονται με την επίδραση της τεχνολογίας, και τη διαμεσολάβηση της τέχνης, μέσα από αλληλοκαλυπτόμενες οπτικοακουστικές αφηγήσεις που προβάλλονται πάνω στο υλικό σώμα της πόλης.

Η πόλη παράγει έναν συνεχή διάλογο εμπλουτισμένο με εικόνες και ήχους που μορφοποιείται σε μια ευρύτερη αφήγηση, μέσω της οποίας, δομούνται η αντίληψη και η επικοινωνία με το χώρο. Ως βασικό εργαλείο παραγωγής νοήματος, η αφήγηση αποτελεί την ενσάρκωση της κουλτούρας, της επικοινωνίας και της εκπαίδευσης, συνδέεται με την ικανότητα της μνήμης και την αίσθηση της ατομικής ταυτότητας, γίνεται έτσι η ραχοκοκαλιά μιας ανθρώπινης εμπειρίας που συνυφαίνεται με τη γλώσσα των τόπων.

Σήμερα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, η κινητικότητα και ανομοιογένεια των πληθυσμών, η ανάπτυξη των πληροφοριακών συστημάτων και μιας κοινωνίας κατανάλωσης συνέπεια της οποίας είναι και η τυποποίηση των τόπων μέσα στους οποίους διαμορφώνονται άτομα χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που εγείρουν μια σειρά από ζητήματα, που η έρευνα προτίθεται να εξετάσει, όπως οι νέες νοηματοδοτήσεις του χώρου, η σημασία της αφήγησης, η διαχείριση της τεχνολογίας και οι πιθανοί τρόποι διαμόρφωσης μιας αισθητικής που θα συνδέεται με την ηθική παραγωγή της ανθρώπινης ταυτότητας.

Προς αυτή την κατεύθυνση το έργο του Hemmer δημιουργεί έναν επαυξημένο, με τη χρήση της τεχνολογίας, αστικό χώρο μέσα στον οποίο ο θεατής μπορεί να συμμετέχει στην αφήγηση. Πρόκειται για μια εφήμερη τεχνητή ζώνη πειραματισμού με την ανθρώπινη ταυτότητα και συμπεριφορά μέσα στην οποία δημιουργείται μια αίσθηση δέσμευσης, συνδεσιμότητας και ενσυναίσθησης και ενεργοποιείται ένα επίπεδο συνείδησης που κάνει ορατές τις σχεσιακές δυνατότητες του δημόσιου χώρου. Αυτές οι επεμβάσεις στην καθημερινότητα της πόλης που αλλάζουν τη θέση του ατόμου από καταναλωτή σε ενεργό μέτοχο στη διαμόρφωση κοινωνικο-χρονικών συνθηκών, εισάγουν νέες μορφές συσχετισμού που θα μπορούσαν δυνητικά να αλλάξουν τα πρότυπα της συνολικής συμπεριφοράς (Bounegru, 2009), και με αυτή την έννοια μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι έχουν σαφείς εκπαιδευτικές προεκτάσεις.

Συμπερασματικά, η βασική υπόθεση της έρευνας είναι ότι η εκπαίδευση μπορεί να αναλάβει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή νέων μορφών χωρικών και δημοσίων σχέσεων. Τελικός στόχος είναι η αναζήτηση διεπιστημονικών εκπαιδευτικών εργαλείων και ενδεχομένως ο σχεδιασμός πρακτικών με τη βοήθεια των οποίων, οι εμπλεκόμενοι (αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, κ.α.) θα μπορούσαν με τα λόγια του Bourriaud (2002), να «εκπαιδεύσουν» τα άτομα στο «να μάθουν να κατοικούν τον κόσμο με ένα καλύτερο τρόπο».

Μεθοδολογικά η έρευνα θα βασιστεί στη σημειωτική ανάλυση της εικόνας (Barthes), καθώς και σε προσεγγίσεις όπως η φαινομενολογική, η υπαρξιακή και η ερμηνευτική με έμφαση στο περιβαλλοντικό σχεδιασμό (Franck, Dovey, Alexander). Οι μέθοδοι και τα εργαλεία ανάλυσης θα συγκεκριμενοποιηθούν κατά την πορεία της έρευνας.