ΝΟΣ(Τ)ΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ _ HOME/SICK

Αρχιτεκτονική, καλλιτεχνικές πρακτικές και δημόσιος χώρος

Στις μέρες μας ο δημόσιος χώρος αναδεικνύεται σε ένα από τα κύρια κοινωνικά, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά αγαθά που καλούμαστε να αναλύσουμε, να επεξεργαστούμε, να διευρύνουμε και να διεκδικήσουμε. Ταυτόχρονα αναπτύσσονται νέες σχέσεις ανάμεσα σε μια σειρά από αρχιτεκτονικές και καλλιτεχνικές πρακτικές για το δημόσιο χώρο, τόσο στην αστική ή μητροπολιτική του έκφραση, όσο και στην περιαστική, εξωαστική, εδαφική ή δυνητική (virtual) έκφραση. Η τέχνη και η αρχιτεκτονική συγκλίνουν στη συγκρότηση προγραμμάτων δράσης στον πολλαπλό αυτό δημόσιο χώρο, πέρα από τη θεσμική τους λειτουργία, η οποία μάλιστα οδηγεί συχνά στην ιδιοποίηση αυτής της δράσης είτε από το εμπόριο της τέχνης είτε αντίστοιχα από την οικοδομική αγορά. Σε κάθε περίπτωση, η σύγκλιση αυτή τέχνης και αρχιτεκτονικής επιβεβαιώνει τη στροφή της τέχνης προς την ευρεία θεματολογία και τις πρακτικές της κατοίκησης αλλά και την εμπέδωση από πλευράς της αρχιτεκτονικής πρακτικών που προάγουν εκτός από τη μνημειακή και την εφήμερη συγκρότηση του χώρου.

Στο πλαίσιο αυτό η ευρεία θεματολογία των δημόσιων πρακτικών της τέχνης και της αρχιτεκτονικής συχνά οικειοποιείται τον δημόσιο χώρο της πόλης και της κοινότητας εν γένει. Την ίδια στιγμή, όμως, οι νέες μορφές αστικότητας εξάγονται καθολικά στο απόθεμα του «φυσικού» χώρου. Το ιδιωτικό «σπίτι» και ο αστικός εξοπλισμός θέτουν σε ριζική κρίση το φυσικό απόθεμα. Ως απόθεμα φύσης θα μπορούσαμε να εννοήσουμε εδώ και το ανθρώπινο σώμα στην μεταβολιστική του δραστηριότητα, την καλλιέργεια, τη διατροφή, τη σωματική λειτουργία εν γένει. Η ιδεολογικοποίηση της κρίσης του φυσικού αποθέματος δημιουργεί, με τη σειρά της, μια νέα τελεολογία, περί απειλής και τέλους του κόσμου που παγιδεύει τη δράση μέσα στο περιβάλλον σε ηθικά και όχι πολιτικά διλήμματα στο πλαίσιο μιας «κοινωνίας της διακινδύνευσης» που παρα-γνωρίζει την ίδια την ιδιοσυστασία της. Οι αναπαραστάσεις της επαπειλούμενης ανεστιότητας συγκαλύπτουν την ορατή και την επιτελούμενη ανεστιότητα των πληθυσμών χωρίς σπίτι. Από την άλλη μεριά, το ίδιο το υπερεξοπλισμένο αστικό σπίτι, η οιονεί οικουμενική οικοσκευή σπαταλά και εκμηδενίζει τον φυσικό της περίγυρο, τον κόσμο ως σπίτι.

Δείτε την αφίσα και το πρόγραμμα