Από την εποχή της καλύβας, ο άνθρωπος δημιούργησε καταλύματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του. Οι κατασκευές αυτές πάρα την απλότητα τους, όσον αφορά τα υλικά και την κατασκευής, κρύβουν σοφία και δεξιοτεχνία που πέρασε από γενιά σε γενιά. Στον ελλαδικό χώρο η καλύβα των Σαρακατσάνων και η Δραγασιές του θεσσαλικού κάμπου είναι δύο από τις πιο γνωστές τέτοιες κατασκευές. Στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η καλύβα αποτέλεσε εκτός από καταφύγιο, ένα αναπόσπαστο εργαλείο για την καθημερινή απασχόληση του εκάστοτε ανθρώπου με την γη, καλλιεργώντας συνάμα μια σχέση συνεχούς ανατροφοδότησης μεταξύ σώματος, καλύβας και φύσης. Με την πάροδο του χρόνου, ο ρόλος της καλύβας έχει μεταβληθεί, αποτελεί πλέον ένα σημαντικό σημείο αναφοράς ώστε να αναθεωρήσουμε το παρελθόν στο σήμερα και να αναρωτηθούμε για τον τρόπο που χτίζουμε αλλά και κατοικούμε. Με το συγκεκριμένο ερευνητικό θέμα θα επιχειρήσω την σύνδεση της τυπολογίας της καλύβας με την τέχνη της εγκατάστασης (installation art). Μελετώντας, πιο συγκεκριμένα, έργα της έκθεσης με τίτλο Ελάχιστη Δομή (επιμ. Αποστόλης Αρτινός) καθώς και άλλα εικαστικά έργα εγκατάστασης στον διεθνή και ελλαδικό χώρο, θα ανιχνεύσω κοινά μοτίβα αναφοράς αλλά και αναβιώσεις, αναχρονισμούς, μετατοπίσεις ανάμεσα στο παλιό και στο σύγχρονο.