Όπως ένα ρίζωμα κατά Deleuze & Guattari έτσι και αυτό το τεκμήριο έχει συντεθεί με πλατώματα. Δι-είναι μέσα στα πράγματα, χωρίς μέσα και έξω, χωρίς εμφανή διακριτά όρια· είναι ένα γίγνεσθαι χωρίς διαδοχή, αρχή και τέλος, ένα γίγνεσθαι που συνεχώς μεταβάλλεται κάτω από έναν χρόνο ετερογενή, μια αντίληψη δυνητική. Είναι κι αυτό ένα σώμα χωρίς όργανα. «Ένα πλάτωμα είναι ένα κομμάτι εμμένειας. Κάθε χΟΣ είναι φτιαγμένο από πλατώματα, Κάθε χΟΣ είναι το ίδιο ένα υψίπεδο, που επικοινωνεί με τα άλλα πλατώματα στο πλάνο σύστασης. Είναι μια συνιστώσα μετάβασης» (Deleuze & Guattari [1980], 2017: 199). Πρόκειται για την σύσταση μιας υβριδικής μορφής ενός σώματος που δεν έχει τόπο, που δεν έχει σχήμα ή όγκο, αλλά γεωγραφικό μήκος και γεωγραφικό πλάτος, εκεί όπου ο χρόνος δεν είναι μετρήσιμος· μια μορφή ενός τέρατος που στην όψη του, στο άκουσμά του κανείς έρχεται μέτωπο με μέτωπο με την νύχτα, το θάνατο, η ίδια έλευση στο χάος. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον περιφέρεται και τούτο το ηχόχρωμα που επιχειρώ να ιχνηλατήσω ιχνηλατώντας.