Σε αυτή την ερευνητική εργασία γίνεται μελέτη πάνω στο θέμα των πάρκων «τσέπης» ή «pocket parks» ή «vest-pocket parks» ή «miniparks» με κύριο πεδίο έρευνας τα πάρκα τσέπης της Αθήνας.

Τα πάρκα τσέπης εμφανίστηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη, έπειτα υιοθετήθηκαν από την Αμερική και πλέον εμφανίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι μικροί δημόσιοι χώροι πρασίνου οι οποίοι μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε κενό σημείο του αστικού ιστού. Ο σχεδιασμός τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τοποθεσία τους, καθώς διαφορετικές γειτονιές έχουν διαφορετικές ανάγκες. Τα πάρκα αυτά εμφανίζουν πλεονεκτήματα παρόμοια με πάρκα μεγαλύτερου μεγέθους και επηρεάζουν τόσο την οικολογία όσο και σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο την κοινωνία. Παρόλα αυτά υπάρχουν διάφορες δυσκολίες που μπορεί να εμφανιστούν είτε στην απόκτηση κενών οικοπέδων, είτε σημαντικότερα στην ενσωμάτωση των πάρκων αυτών στην ζωή των κατοίκων. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιτυχημένων πάρκων τσέπης δύο εκ των οποίων είναι το Paley Park στην Νέα Υόρκη και το Esta es una plaza στην Μαδρίτη. Αυτά είναι δύο πολύ διαφορετικά παραδείγματα που όμως με τον δικό τους τρόπο έχουν καταφέρει να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι των τοπικών κοινωνιών.

Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να γίνει η πόλη πιο βιώσιμη και ένα κομμάτι αυτών είναι η δημιουργία πάρκων τσέπης. Μέσα από επισκέψεις σε τριάντα πάρκα τσέπης στην Αθήνα προκύπτουν κάποιες παρατηρήσεις τόσο συγκριτικά με πάρκα του εξωτερικού, όσο και για την θέση τους στη ζωή των ανθρώπων. Το κύριο συμπέρασμα αυτής της έρευνας είναι ότι τα πάρκα τσέπης, τουλάχιστον με τον τρόπο που υπάρχουν τώρα, δεν μπορούν να ενσωματωθούν στην νοοτροπία των κατοίκων της Αθήνας.