Η παρούσα ερευνητική εργασία αποσκοπεί να αναδείξει την αδιάρρηκτη σχέση κοινωνίας και τέχνης και να διερευνήσει αν η τέχνη μπορεί να ανατρέψει την καταπίεση. Εξετάζει τη θεωρία και τις ιδέες των πρωτοποριών, ξεκινώντας με την ιστορική έννοια της «πρωτοπορίας» από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση μέχρι τον 19ο αιώνα, όπου η πρωτοπορία συνδέεται με ουτοπικές ιδέες και τον καλλιτέχνη ως κοινωνικό μεταρρυθμιστή. Το πρώτο κεφάλαιο αναλύει τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές αναδιαρθρώσεις του 19ου αιώνα και την άρνηση του ρεαλισμού από τις πρωτοπορίες λόγω του κεφαλαίου, του ανταγωνισμού και της ατομικής ιδιοκτησίας που οδήγησαν σε πολέμους και καταπίεση. Μέσα από παραδείγματα καλλιτεχνών, κατανοείται η στροφή των πρωτοποριών του 20ού αιώνα στην αφαίρεση, τον κυβισμό, το νταντά κλπ.

Η θεωρία της πρωτοπορίας του Peter Bürger αναλύεται, εστιάζοντας στα ριζοσπαστικά στοιχεία της, όπως η άρνηση του έργου τέχνης και της αυτονομίας, και η ένωσή της τέχνης με τη ζωή. Οι απόψεις των Theodor Adorno και Walter Benjamin παρατίθενται για να εξηγηθεί η απόρριψη της Αισθητικής του Adorno από τον Bürger και η υιοθέτηση της θεωρίας της αλληγορίας του Benjamin. Μέσω των θέσεων του Manfredo Tafuri, εξετάζεται η αρχιτεκτονική πρωτοπορία και η σχέση της με την τέχνη και τον μοντερνισμό, με έμφαση στον «θάνατο της ιστορίας» και την «αντιπαράθεση με τη μητροπολιτική κατάσταση». Τα παραδείγματα του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού και της Ρώσικης Πρωτοπορίας δείχνουν την καινοτομία των αρχιτεκτόνων και τη διάκριση πρωτοπορίας και μοντερνισμού, επισημαίνοντας την κοινή τους αφετηρία: την αποστροφή προς κάθε τι αστικό.

Στο τελευταίο κεφάλαιο, εξετάζεται η διαλεκτική σχέση Μαρξισμού, τέχνης και κοινωνίας, και μέσω της θεωρίας του Clement Greenberg διερευνάται η δυνατότητα αναβίωσης της πρωτοπορίας ή η αναπόφευκτη προσαρμογή της στις κυρίαρχες ιδέες. Παρουσιάζονται οι θέσεις του John Molyneux και η αναγκαιότητα νέας ρήξης, υπονοώντας ότι η πρωτοποριακή σκέψη και δράση συνεχίζει να υπάρχει, όσο υπάρχει καπιταλισμός.