Η σχέση μεταξύ χώρου και ήχου γοητεύει και προβληματίζει τον άνθρωπο ήδη από την αρχαιότητα. Ο ήχος είτε ως μουσική είτε ως θόρυβος είτε ως ομιλία έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στο αρχαίο θέατρο. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να κατανοήσουν και να μελετήσουν σε βάθος τα ηχητικά φαινόμενα και να τα εφαρμόσουν στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Το φαινόμενο του ήχου στις προφορικές κοινωνίες, πριν δηλαδή την δημιουργία της γραφής είχε σημαντικό ρόλο στην ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων ενώ η αίσθηση της ακοής ήταν κυρίαρχη στην συνείδηση τους. Αυτό άλλαξε μετέπειτα, η αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική εξελίχθηκε σύμφωνα με την οπτική ‘ηγεμονία’, αντικαθιστώντας την ηχοκεντρική επικοινωνία με ένα σύνολο καθαρών, οπτικών συμβόλων. Έκτοτε στο δυτικό πολιτισμό από τον μεσαίωνα μέχρι και την βιομηχανική επανάσταση ο ήχος αναδεικνύεται διαφορετικά ανάλογα με την γεωμετρία του αρχιτεκτονικού κελύφους αλλά και γενικότερα με την δομή της πόλης της εκάστοτε εποχής. Η σχέση χώρου και ήχου θα αλλάξει καθοριστικά με την δημιουργία της εξίσωσης του φυσικού Wallace Sabine και έτσι θα αναδυθεί ο αυτόνομος κλάδος της αρχιτεκτονικής ακουστικής, ο οποίος μετέβαλε και διέρρηξε τον ρόλο του αρχιτέκτονα με την παραπάνω παραδοσιακή σχέση. Αργότερα στα μέσα του εικοστού αιώνα, ήρθε στο προσκήνιο η μελέτη του αρχιτεκτονικού χώρου μέσα από την εμπειρία, μια μέθοδος που αντιτάχθηκε στην οπτική ηγεμονία της αρχιτεκτονικής θεωρίας και πρακτικής και επηρεάστηκε από τον κλάδο της ακουστικής οικολογίας, όπου ο ήχος και τα διάφορα χαρακτηριστικά του συντελούν στην διαμόρφωση της έννοιας του ηχοτοπίου. Η φαινομενολογική προσέγγιση του αρχιτεκτονικού χώρου προκάλεσε, και προκαλεί ακόμα, το ενδιαφέρον θεωρητικών και αρχιτεκτόνων αναδεικνύοντας το ηχητικό περιβάλλον ως ένα αναπόσπαστο στοιχείο της μελέτης του αρχιτεκτονικού τόπου και ιδιαίτερα εντός των αστικών ορίων. Έτσι επαναπροσδιορίζεται το δίπολο χώρου-ήχου μέσα από την μελέτη του ηχητικού περιβάλλοντος το οποίο με την κατάλληλη διαχείριση αλλά και την χρήση διαφόρων εργαλείων και τεχνολογικών μέσων μπορεί να συμβάλει στην εξέλιξη της αρχιτεκτονικής δημιουργίας.
