Η παρούσα ερευνητική εργασία στοχεύει σε μία προσέγγιση της τέχνης της εγκατάστασης με όρους συστημικής θεωρίας· πιο συγκεκριμένα, θέτει στο επίκεντρο τις βασικές συστημικές έννοιες «μέσο» και «μορφή» και παρακολουθεί την πολύπλοκη σχέση τους στην τέχνη της εγκατάστασης. Μετά από μία εποπτική εισαγωγή στις απόπειρες ορισμού της τέχνης της εγκατάστασης, στα χαρακτηριστικά της, αλλά και στους λόγους για τους οποίους εξακολουθεί να τροφοδοτεί μία έντονη συζήτηση στο χώρο της τέχνης και της θεωρίας της, υποστηρίζεται ότι η τέχνη της εγκατάστασης δεν επιδέχεται μονάχα μία απόπειρα ορισμού της. Στη συνέχεια, η εργασία στρέφεται με περιγραφικό χαρακτήρα στην ανάλυση των παραμέτρων του χώρου, του χρόνου και του θεατή, διαπιστώνοντας ότι η αληθινή έκφραση της τέχνης της εγκατάστασης επιτυγχάνεται μέσω της συνεργασίας αυτών των παραμέτρων. Έπειτα, μέσα από μία στοιχειώδη παρουσίαση των συστημικών εννοιών του μέσου και της μορφής, η οποία συνοδεύεται από τη θεωρητική ανάλυση της διάκρισης των δύο όρων, διερευνάται η διαδικασία σύζευξης των στοιχείων τους και ο κομβικός ρόλος που διαδραματίζει το μέσο της αντίληψης του παρατηρητή. Περιγράφεται δηλαδή η επικοινωνία που παράγει η τέχνη της εγκατάστασης με το κοινό της και η διαδικασία παρατήρησης του έργου. Ακολουθεί η σύνδεση της τέχνης της εγκατάστασης με έννοιες όπως η διαμεσικότητα, η σωματικότητα και τα αντικείμενα της εγκατάστασης, αλλά και με τον λιγότερο συζητημένο όρο digitalekphrasis, προκειμένου να διαφανεί πώς η εισαγωγή των ψηφιακών τεχνολογιών, που συνεπάγεται νέες δυνατότητες και προκλήσεις για την τέχνη εν γένει, αλλά κυρίως για την τέχνη της εγκατάστασης, προστίθεται ως προέκταση του κεντρικού θεωρητικού μέρους και ως ιδιαίτερη παράμετρος που καθιστά την τέχνη της εγκατάστασης ένα πολυμεσικό – πολυαισθητηριακό γεγονός. Τέλος, η θεωρητική προσέγγιση που έχει επιλεχθεί, ελέγχεται και υποστηρίζεται σε κάθε περίπτωση, μέσω της περιγραφής και ανάλυσης επιλεγμένων παραδειγμάτων εγκαταστάσεων.