Στην παρούσα εργασία εξετάζεται κατά πόσο η χρήση εναλλακτικών τρόπων δόμησης και συγκεκριμένα η χρήση του άχυρου στoν κατασκευαστικό τομέα ως βασικό υλικό, είναι ικανή ώστε να καλύψει αποτελεσματικά τις ανάγκες των χρηστών μιας κατοικίας και παράλληλα να περιορίσει το συνολικό αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα που παράγει.

Το κτίριο αναφοράς είναι μια κατοικία στην περιοχή της Αγριάς, Βόλου, κτισμένη σύμφωνα με τις αρχές φυσικής δόμησης. Υπολογίζεται το συνολικό διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται από την εξόρυξη των υλικών που την απαρτίζουν, έως και το τέλος ζωής της. Στη συνέχεια επαναλαμβάνονται εκ νέου  οι υπολογισμοί αντικαθιστώντας τα φυσικά υλικά της κατοικίας με συμβατικά υλικά δόμησης των κατοικιών της περιοχής.

Οι υπολογισμοί χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες – στάδια ζωής της κατοικίας: Το περιεχόμενο διοξείδιο του άνθρακα των υλικών της κατασκευής. Το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται για τη λειτουργία της κατοικίας, με τη θέρμανση, την ψύξη και το ζεστό νερό. Το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται κατά τη συντήρηση της κατοικίας και τέλος κατά το τέλος ζωής της, με την κατεδάφιση και την απόρριψη-ανακύκλωση των υλικών της. Επιπλέον θεωρείται ότι η διάρκεια ζωής της κάθε κατοικίας είναι τα πενήντα έτη.

Ύστερα ακολουθούν τα αποτελέσματα και η σύγκριση των αποτελεσμάτων και για τις δύο κατοικίες.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το άθροισμα του εκπεμπόμενου διοξειδίου του άνθρακα για όλα τα παραπάνω στάδια θα είναι μεγαλύτερο στην κατοικία από εναλλακτικά υλικά δόμησης ή σε αυτήν από συμβατικά υλικά.