Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της σύνδεσης που έχουν το πεδίο της μουσικής με αυτό της αρχιτεκτονικής. Η τομή τους έχει διπλή ερμηνεία. Μπορεί να γίνει αντιληπτή ως "μουσικότητα" στην αρχιτεκτονική ή ως "χωρικότητα" στην μουσική ανάλογα με τον προσανατολισμό του θεατή. Στην διερεύνηση της χωρικότητας της μουσικής επικεντρώνεται το παρών ερευνητικό θέμα.

Το κυρίως θέμα της εργασίας χρησιμοποιεί ως βασικό εργαλείο την μουσική γραφική σημειογραφία για την έρευνα της τομής των δύο πεδίων (μουσικής/αρχιτεκτονικής), παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τις διαφορετικές οπτικές γωνίες συνθετών οι οποίοι δημιούργησαν αντίστοιχες "χωρικές παρτιτούρες" από τα μέσα του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα με σκοπό να περιγράψουν και να αποδώσουν τη μουσική τους. Σημαντικό ρόλο κατέχει η πορεία από τη "σύλληψη" μιας μουσικής ιδέας μέχρι την καταγραφή / γέννησή της με την μορφή "σκίτσου" από τον συνθέτη ενώ η "απόδοσή" της (ερμηνεία/μετάφραση) ως μια μελωδία από έναν εκτελεστή μουσικό αποτελεί δευτερεύον ζήτημα.

Το 3ο κεφάλαιο κάνει μια ανασκόπηση των συστημάτων που παρουσιάζονται και επιχειρεί ένα πείραμα συσχέτισης των παρτιτούρων με αρχιτεκτονικά δεδομένα με σκοπό να παράγει μια πιθανή σχέση μετάβασης από τον ήχο στο χώρο.

Στο τελευταίο κεφάλαιο ως "κλείσιμο" γίνεται ένα "άνοιγμα" μέσω μιας προσπάθειας επέκτασης αυτής της σχέσης αντιστοιχίας σε διαφορετικά πεδία έκφρασης, συγκρίνοντας μουσική, αρχιτεκτονική, λογοτεχνία, ζωγραφική και γλυπτική. Οι όροι που θέτονται ως αφετηρία για τα συμπεράσματα είναι ο ήχος, η χροιά, ο χώρος, η δυναμική, η υποκειμενικότητα, ο βαθμός σαφήνειας, η επανάληψη, η έμφαση και η δομή.