Το παρόν ερευνητικό θέμα πραγματεύεται τον τρόπο που η αρχιτεκτονική εντάσσεται μέσα σε ένα κινηματογραφικό έργο, μελετάει τους κώδικες επικοινωνίας της αρχιτεκτονικής με τον κινηματογράφο μέσω των σκηνών της ταινίας, και τη χρήση του χώρου και του χρόνου ως ξεχωριστές συνισταμένες στην διάρκεια μιας σεκάνς.

Η ταινία που επιλέχθηκε για ανάλυση είναι ο «Θίασος», μια ελληνική δραματική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια μεταφορά του ορφικού μύθου στην Ελλάδα ανάμεσα στο 1939 και το 1952, μέσω ενός περιπλανώμενου θιάσου. Τα κριτήρια για την επιλογή αυτή είναι το ίδιο το κινηματογραφικό ύφος του σκηνοθέτη και η κορύφωση των στοιχείων του στο συγκεκριμένο έργο, κατά πολλούς το καλύτερο του.

Οι 6 από τις περίπου 80 σεκάνς που αναλύονται παρουσιάζουν ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς την ερευνητική προσέγγιση. Ο μοναδικός τρόπος που χειρίζεται τον χρόνο στον ίδιο χώρο μέσα στα πλάνα, η βαρύτητα που προσδίδει στο χώρο της δράσης αλλά και η κίνηση του κάδρου μέσα στο τοπίο επιχειρούνται να απλουστευθούν μελετώντας κάθε σεκάνς βήμα προς βήμα, με καταγραφή των κινήσεων των ηθοποιών, των κινήσεων της κάμερας, των σκηνικών, των τεχνικών λήψεως και των χρονικών ενδείξεων.