Η σύγχρονη μεγαλούπολη  αποτελούσε  ήδη από ην πρώιμη περίοδο του μοντερνισμού πεδίο καλλιτεχνικής  έμπνευσης. Οι ριζικές αλλαγές στον ορισμό και στη χρήση του δημόσιου χώρου, τόνωσαν την δημιουργία δράσεων που δεν αντιμετωπίζουν την μητρόπολη μονάχα ως ‘σκηνικό’ της καθημερινής ζωής,  αλλά θεμελιώνουν  ένα  ζωντανό χώρο με δημιουργικές δυνατότητες. Στα πλαίσια του ερευνητικού θα εξεταστούν οι καλλιτεχνικές πρακτικές ορισμένων θεατρικών ομάδων, που χρησιμοποιούν τον αστικό χώρο είτε  ως ηθοποιό -συμπαίχτη, είτε ως σκηνικό -φόντο και απελευθερώνουν παράλληλα μια νέα ματιά στον  αστικό  χώρο.  Τα project System Kirchner  από την ομάδα Hygiene Heute, Stadtraum από τους Redpark, CallCutta και  SondeHannover από την ομάδα των RiminiProtokoll  οικειοποιούνται τον χώρο της πόλης και χειρίζονται  τις ιδιαιτερότητες της, προκειμένου να μετατρέψουν  την πόλη σε πρωταγωνιστή. Εδώ ο χώρος της πόλης είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό κάδρο. Εμπλέκεται στη δράση και συμμετέχει στην παραγωγή του καλλιτεχνικού έργου.

 Η πόλη περιγράφεται συχνά με φράσεις δανεισμένες από το λεξιλόγιο του θεάτρου. Τα αναφερθέντα project αφήνουν αυτή τη σχέση μεταξύ θεάτρου και αστικού χώρου να αναδειχθεί στην εξέλιξη των παραστάσεων.  Προκειμένου να κατανοήσουμε τη σχέση μεταξύ θεάτρου και πόλης, είναι αναγκαία η απάντηση σε βασικά ερωτήματα σε σχέση με τις δύο αυτές έννοιες. Για την πόλη αυτό σημαίνει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στον μοντέρνο κίνημα και πιο συγκεκριμένα στον όρου του ρευστού Πάνω στην καθιέρωση του όρου στέκονται κατηγορίες, όπως αυτή της μεταμόρφωσης, που εφαρμόζεται  τόσο στο θέατρο, όσο και στην πόλη. Εξετάζεται η καλλιτεχνική δημιουργία, που ξεπερνά τα όρια του θεατρικού κτιρίου και εγκαθίσταται στο δημόσιο χώρο. Η αναζήτηση της οπτικής γωνίας διαφαίνεται κρίσιμη για την κατανόηση του αστικού χώρου.