Αντικείμενο της έρευνας αποτελεί η σχέση του νερού με την αρχιτεκτονικής. Το υγρό στοιχείο διερευνάται ως πρόθεση του αρχιτέκτονα και όχι ως τυχαίο φυσικό γεγονός. Η μελέτη οργανώνεται σε τέσσερα κεφάλαια, για κάθε ένα από τα οποία επιλέγεται ένα αρχιτεκτονικό έργο ως παράδειγμα-αφορμή για την αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο το νερό εμπλουτίζει μορφολογικά και εννοιολογικά το κτισμένο περιβάλλον.
Στο πρώτο κεφάλαιο, με αφορμή την κίνηση και τον ήχο του νερού στην κατοικία ‘FallingWater’ σχολιάζεται η συμβολή του νερού στην ανάδειξη του χρόνου ως ερμηνευτικού στοιχείου για την αντίληψη του χώρου.Στο δεύτερο κεφάλαιο, με αφορμή την αντανάκλαση στο νερό των κυβερνητικών κτιρίων των πρωτευουσών Brasilia. Αποκαλύπτεται ο ναρκισσισμός του αρχιτέκτονα ή/και του εντολέα του, που εμφανίζεται μέσω των αρχιτεκτονικών τους προεκτάσεων. Ειδικότερα, σχολιάζεται ο ναρκισσισμός της εξουσίας μέσω των κτιρίων που την αντιπροσωπεύουν. Στο τρίτο κεφάλαιο, το ακάθαρτο και βαθύ νερό και το κανάλι του νεκροταφείου Brionτου CarloScarpa, αναδεικνύουν τη σχέση του νερού με τον θάνατο και την έννοια του ταξιδιού, καθώς και την ικανότητα του υγρού στοιχείου να λειτουργεί ως όριο ή συνδετικο μέσο. Στο τέταρτο κεφάλαιο, οι ναοί του TadaoAndo, WaterTempleκαι ChurchontheWater, αποτελούν αφορμή για τη μελέτη της ιερότητας του νερού και τη σχέση του με την κοσμογονία. Το νερό ως στοιχείο κάθαρσης και συμβολικής επανάληψης της κοσμογονίας ενισχύει τον λόγο ύπαρξής του στον χώρο.
Το πλήθος των αισθητηριακών και νοηματικών ερεθισμάτων του υγρού στοιχείου υπογραμμίζει την εμπειρία του κτισμένου περιβάλλοντος.Το νερό αποτελεί έναν μηχανισμό παραγωγής ιδεών, ένα μηχανισμό δημιουργίας και ερμηνείας του χώρου.