Η διπλωματική αυτή εργασία αποτελεί συνέχεια του ερευνητικού μου θέματος κι εστιάζει στο ερειπωμένο χωριό «Παλιός Πλάτανος» που αντιμετωπίζεται ως ένα τοπίο που μετασχηματίζεται συνεχώς με την πάροδο του χρόνου. Έτσι μέσω εντοπισμού ήδη υπάρχοντων δυναμικών συστημάτων- περιοχών (ερείπια, ελαιώνες), επιχειρείται η προσαρμογή σε αυτά νέων χρήσεων γης, η διαχείρηση των σχέσεων αλληλεπίδρασής τους, καθώς και η αξιολόγηση του βαθμού επεμβατικότητας.

 Η τελική πρόταση προτείνει έναν εναλλακτικό τρόπο επιστροφής στο ερειπωμένο τοπίο και επαφής με τη φύση. Μέσα σε ένα τοπίο που συνεχώς μετασχηματίζεται με την πάροδο του χρόνου ο προτεινόμενος τρόπος διαχείρισης και οι βαθμοί επεμβατικότητας κρίνονται αποτελεσματικότεροι από τους συμβατικούς τρόπους συντήρησης και ανακαίνισης, μέθοδοι που ακολουθούνται σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Οι συμβατικοί αυτοί τρόποι προτείνουνε το πάγωμα του χρόνου και κατ’ επέκταση της μνήμη με μία ‘παρελθοντολαγνεία’ ξεπερασμένου τρόπου σκέψης αγνοώντας τις υπάρχουσες ποιότητες του τοπίου και της δυνατότητάς του να ανταπεξέλθει σε μεγάλες και απότομες αλλαγές.

 Απώτερος σκοπός της πρότασης αυτής είναι ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης του ανθρώπου με ένα ερειπωμένο τοπίο και της επαφής με τη φύση. Επεμβαίνοντας πάνω σε στοιχεία του τοπίου που μετασχηματίζονται και τροφοδοτώντας τα με νέες χρήσεις αποκαλύπτεται τελικά ένα δυναμικό σύστημα που ισορροπεί ανάμεσα στην τάξη και την αταξία. Με αυτόν τον τρόπο ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν αναπόσπαστο σύνολο ενώ αποκαλύπτεται ότι ένα τέτοιο ερειπωμένο τοπίο λειτουργεί ως υπόβαθρο που όχι μόνο φιλοξενεί συμβάντα, αλλά και τα προκαλεί.