Τι είδους κοινά σημεία μπορεί να έχει το Λείο και το Αυλακωτό με την αρχιτεκτονική; Ένα ερώτημα που σίγουρα έχει τεθεί επανειλημμένα, αλλα που κάθε φορά ξεγλιστρά από όποια σταθερή ή απόλυτη απάντηση. Οι έννοιες αυτές, όπως αναπτύχθηκαν από τους Gilles Deleuze και Félix Guattari, διατίθενται ως πολύτιμα εργαλεία για την κατανόηση της φιλοσοφίας του χώρου, και κατ' επέκταση για την αναγνώριση και την ανάγνωση αρχιτεκτονικών ποιοτήτων και σχεδιαστικών αποφάσεων. Η εξής ανάλυση θα επιχειρήσει μια χωρική εξερεύνηση τριών παραδειγμάτων, αναζητώντας τους παράγοντες αυλάκωσης, τις δυναμικές που εισάγουν, αλλα και τα περιθώρια επιστροφής στην λεία συνθήκη που επιτρέπουν στις χωρικότητες που δημιουργούν. Το Pavilion της Βαρκελώνης του Mies Van Der Rohe, το Theater of Immanence των UNStudio και το Museu Blau των Herzog & de Meuron, επιλέγονται ως πεδίο για μια συγκριτική διαδικασία, που έχει ως στόχο τον εντοπισμό κοινών στοιχείων σε διαφορετικές εκφάνσεις, και των αντίστοιχων αποτελεσμάτων που επιφέρουν. Οι λογικές που χρησιμοποιούνται στο κάθε παράδειγμα για την επεξεργασία της ύλης, την χωρική οργάνωση και τις νοητικές συνδέσεις, είναι παράγοντες που δυνητικά μπορούν να εμπλουτίσουν, η διαφορετικά να επιβαρύνουν έναν χώρο, ορίζοντας υπέρμετρα την ταυτότητά του. Μέσα απο την σύμβαση πως η θεωρούμενη ελευθερία νοητικής και σωματικής πλεύσης στον χώρο είναι δείγμα του λείου, στο κείμενο θα γίνει η προσπάθεια ταυτοποίησης των παραγόντων αυλάκωσης ως λιγότερο η περισσότερο στεγανών, αναζητώντας απαντήσεις στο εισαγωγικό ερώτημα.
