Το 2020 η εμφάνιση και η ταχεία εξάπλωση της ασθένειας του Covid 19, ήρθε να δοκιμάσει τη συνοχή των κοινωνικών δομών, φέρνοντας την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με μία πανδημία, ικανή να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Για τον έλεγχο της μετάδοσης ως προτεραιότητα, τίθεται ο περιορισμός του συγχρωτισμού και κατ’ επέκταση της κοινωνικής επαφής. Έτσι, για την προστασία των πολιτών οι περισσότερες κυβερνήσεις στον πλανήτη, λαμβάνουν αυστηρά μέτρα για την μείωση των συναθροίσεων και των μετακινήσεων, υιοθετώντας μοντέλα ολικής καραντίνας. Η παρατεταμένη περίοδος εγκλεισμού, φέρνει το σύγχρονο άνθρωπο αντιμέτωπο με τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει γύρω του, περιορίζοντας τις ανάγκες του εντός των, συνήθως στενών, ορίων της κατοικίας του. Η τηλεργασία, η άθληση και τα χόμπι στο σπίτι, οι αυξημένες ανάγκες καθαριότητας και υγιεινής, είναι ορισμένοι από τους συντελεστές που διαμορφώνουν τη νέα συνθήκη κατοίκησης. Πόσο εύκολα οι αυξημένες ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου μπορούν να “χωρέσουν” σε ένα σπίτι, όταν μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία με υψηλή πυκνοκατοίκηση και περιορισμένο υπαίθριο χώρο; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της μετά Covid κατοικίας, που διαρθρώνεται σε μία νέα κοινωνική πραγματικότητα; 

 Η παρούσα διπλωματική εργασία, αποτελεί το τελικό στάδιο μιας ετήσιας μελέτης γύρω από την επίδραση των ασθενειών στην αρχιτεκτονική σκέψη και εξέλιξη, συνέχεια της πολύτιμης έρευνας, που παρουσιάζεται αναλυτικά, στην ερευνητική μας εργασία με τίτλο “40 giorni | Δομώντας τη θεραπεία”. Μέσω ερωτηματολογίων που διενεργήθηκαν σε δύο φάσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας, η μελέτη προσδοκά, να δώσει μορφή στις ιδέες και τις σκέψεις μας, για το μέλλον της ζωής στο σπίτι. Το πρόγραμμα μας, μια πολυκατοικία στην καρδιά του Αθηναϊκού κέντρου, εναρμονισμένη στις συνθήκες της πανδημίας, καλείται να αναδιατυπώσει την κατοίκηση με σύγχρονους όρους, όπως αυτοί διαμορφώνονται από τη συγκυρία μιας ασθένειας, που επηρέασε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων.