Στόχος της παρούσας ερευνητικής εργασίας είναι η διερεύνηση ενός θεωρητικού κλάδου στην αρχιτεκτονική, αυτόν της εικασίας. Αυτό επιτυγχάνεται με παράλληλη ανάλυση των μεγαδομών, που σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές εξελίξεις της εκάστοτε εποχής έδρασαν ως καταλύτης για την απόδοση και την εικονοποίηση των υποθετικών σεναρίων και των οραμάτων που διατυπώθηκαν. Ή με άλλα λόγια, Μεγαδομές : πώς η εικασία αυτών συμβάλλει στην κατανόηση της σύγχρονης τεχνολογίας.

Μπορεί η ουτοπία σήμερα να θεωρείται ακατόρθωτη ως κοινωνικό κατασκεύασμα και η μεταφορά της στο φυσικό πεδίο ανούσια, ωστόσο οι εικασίες και οι προτάσεις ουτοπικού χαρακτήρα θεωρούνται αναγκαίες για την ενίσχυση του οραματισμού και τη βελτίωση της πραγματικότητας. Στα μέσα του 20^ου αιώνα η έννοια της τεχνολογικής ουτοπίας ταυτίζει την αρχιτεκτονική με την τεχνολογία με στόχο τον οραματισμό πόλεων – μηχανών ικανών να λύσουν προβλήματα βιωτικού επιπέδου. Από τις πολεοδομικές προτάσεις του YonaFriedmanκαι του Constant, μέχρι τις διαστημικές κάψουλες και κινούμενες πόλεις των Archigram, η αρχιτεκτονική προτείνει τα δικά της σενάρια επηρεασμένα από τις αναπτυσσόμενες τεχνολογίες. Μέσω της επιστημονικής φαντασίας εκφράζονται εικασίες και φανταστικές εικονοποιίες όπως αυτές κατανοούνταν τα χρόνια που διατυπώθηκαν. Η ψηφιακή επανάσταση στα τέλη του 20^ου αιώνα επαναφέρει την ξεχασμένη προσδοκία για εικασίες και μαζί με την άνοδο των υπολογιστών κατάφεραν να στρέψουν το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον στην απόδοση χωρικότητας στο ψηφιακό πεδίο. Ενώ στο παρελθόν οι μεγαδομές ως ολοκληρωμένα συστήματα νομαδικής κατοίκησης επιθυμούσαν το μηδενισμό των καθορισμένων τότε συνόρων, η τεχνολογική ανάπτυξη ωστόσο κατάφερε να μεταφέρει τη χωρική εμπειρία των πόλεων από τη μεγάλη κλίμακα στην απόλυτα ελάχιστη μέσω ενός υπολογιστή. Με αυτόν τον τρόπο οι μεγαδομές εξελίχθηκαν από εγχείρημα εφήμερης και μεταβαλλόμενης κατοίκησης σε ακαθόριστου μεγέθους δίκτυο παγκόσμιας εμβέλειας.

Η σύνδεση μελλοντικών και φαντασιακών σεναρίων είναι ο μηχανισμός αντιμετώπισης μίας πραγματικότητας που είναι αβέβαιη και η αρχιτεκτονική της εικασίας καλείται να αφυπνίσει την αρχιτεκτονική σκέψη πυροδοτώντας την ωστε να αποκτήσει τα κατάλληλα εφόδια για τον επαναπροσδιορισμό των υφιστάμενων μέσων. Με άλλα λόγια ο απώτερος σκοπός είναι η αφήγηση ιστοριών για ένα επαυξημένο παρόν προκειμένου ορισμένες τάσεις και ιδιοσυγκρασίες να γίνουν περισσότερο κατανοητές. Ο ρόλος του μέλλοντος ως έργο υπό επεξεργασία είναι να ασκήσει κριτική στο παρόν και να θέσει τα θεμέλια για το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε.