Με εναρκτήριο ερευνητικό πεδίο την μεταβολή που έχει υποστεί η συγχρονη  καθημερινότητα λόγω των νέων τεχνολογιων, ξεκινώ μια σκιαγράφηση του προφίλ του
ατόμου, ως πολίτη που κινείται και δρα στη δημόσια σφαίρα. Πάντα συνδεδεμένος με τις  παράλληλες εικονικές του ταυτότητες, διαγράφει διαδρομές στον αστικό ιστό, λαμβάνοντας και στέλνοντας πληροφορία, χρησιμοποιώντας εφαρμογές με ποικίλες προεκτάσεις και χαρακτηριστικά, γνωστοποιώντας δεδομένα και πτυχές που παύουν πλέον να έχουν χαρακτήρα ιδιωτικό, και αξιολογούνται από τους άλλους, “συνδεδεμένους” χρήστες διαρκώς, με κριτήρια που ποικίλουν.

 Την αδιάκοπη αυτή κίνηση και τον συνεχή διαμοιρασμό, έρχονται συχνά να διακόψουν  εικαστικά έργα και ατμόσφαιρες που τοποθετούνται διάσπαρτα στον αστικό ιστό. Η τέχνη στον δημόσιο χώρο παρέχει στο σύγχρονο υποκείμενο “σημεία αποσυμπίεσης”, όπου για λίγο ο χρόνος αποκτά διαφορετική χροιά και ο συνδυασμός εικόνων, ήχου, φωτός παράγει συναισθήματα και σκέψεις που τοποθετούν το άτομο, για λίγο, σε μια παράλληλη, ίσως πιο αργή και πράα πραγματικότητα.

 Δημιούργησα λοιπόν τη δική μου οπτικοακουστική εγκατάσταση/περφόρμανς (Fuga A Tre Voci), στο Studio 58, στο Νόικιολν του Βερολίνου. Συνέθεσα ένα ηχητικό κομμάτι, βασισμένο αρχικά στη μορφή του πρώτου μέρους μιας φούγκας, το οποίο και  συγχρονίστηκε με προβολείς που ενίσχυαν την ατμόσφαιρα με  χρώμα και εφέ, ενώ πραγματοποιούσα κατά τη διάρκεια του έργου έναν φωνητικό  αυτοσχεδιασμό εναρμονισμένο με το ηχητικό αποτέλεσμα.

 Δεύτερο στάδιο της διπλωματικής μου εργασίας αποτελεί ο σχεδιασμός της  τοποθέτησης της ατμόσφαιρας αυτής σε δύο σημεία στον αστικό ιστό του Βερολίνου.
 Το πρώτο είναι ο υπόγειος διάδρομος του πρώην κτιρίου παλαιάς ζυθοποιίας, επίσης στο Νόικιολν, όπου και το έργο αναπαράγεται σε παρόμοια κλίμακα με αυτή του  στούντιο, διατηρώντας τα στοιχεία που θεώρησα πως λειτούργησαν ιδανικά,  και προσαρμόζοντάς τα στο νέο χώρο. Το δεύτερο εγχείρημα αφορά τον  επαναπροσδιορισμό της ατμόσφαιρας της Φούγκας στην κεντρική πτέρυγα του πρώην αεροδρομίου Τέμπελχοφ, σε κλίμακα σαφώς μεγαλύτερη, με το έργο να αποκτά εντελώς διαφορετικές διαστάσεις, χροιά, και οπτικοακουστικό χαρακτήρα.