Στις μέρες μας, οι κάτοικοι των πόλεων αποτελούν πλέον το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού και το ποσοστό αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο κατά τις επόμενες δεκαετίες. Οι πόλεις συνιστούν το περιβάλλον όπου κάθε μέρα μετακινούμαστε, εργαζόμαστε ή διασκεδάζουμε, τον τόπο όπου λαμβάνει χώρα η πλειοψηφία των πρακτικών μας, από τις πιο διεκπεραιωτικές έως τις πλέον ασυνήθιστες.

Με ποιον τρόπο, όμως, βιώνουμε την πόλη ως πεδίο της καθημερινότητάς μας; Η παρούσα ερευνητική εργασία επικεντρώνεται στην έννοια της περιπλάνησης ως μέθοδο ανάγνωσης και βίωσης του αστικού τοπίου. Έναυσμά της αποτελούν οι προσωπικές περιπλανήσεις σε τρεις ευρωπαϊκές πόλεις και τα ερωτήματα που προέκυψαν γύρω από την αστική εμπειρία.

Η θεωρητική προσέγγιση της έρευνας έχει ως σημείο εκκίνησης τον flâneur, την παρισινή φιγούρα που έκανε την εμφάνισή της κατά την περίοδο ανάδυσης της μεγαλούπολης και θεωρείται αρχετυπική μορφή της αστικής περιπλάνησης. Αφού μελετηθεί ο τρόπος με τον οποίο ο flâneur εισάχθηκε ως λογοτεχνικό μοτίβο από τον Charles Baudelaire στα μέσα του 19ου αιώνα και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης του Walter Benjamin στις αρχές του 20ου, παρουσιάζεται η μετεξέλιξή του κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Παράλληλα, εξετάζεται η εμφάνιση πρόσθετων αστικών μοντέλων τα οποία πρότειναν νέες μορφές περιήγησης στην πόλη και εμπλούτισαν ακόμη περισσότερο την έννοια της περιπλάνησης.

Η ερευνητική διαδικασία συμπληρώνεται από την καταγραφή και περιγραφή της περιπλανητικής εμπειρίας κατά τη διάρκεια της κατοίκησης στο Πουέρτο ντε λα Κρους, τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη για διάστημα δεκαπέντε μηνών. Το υβριδικό μοντέλο αστικής περιπλάνησης που υιοθετήθηκε, εμπεριέχει στοιχεία των υπό εξέταση ιστορικών μοντέλων, ενώ το κείμενο, η φωτογραφία, το σουβενίρ και η χαρτογράφηση αποτελούν τα μεθοδολογικά εργαλεία αυτής της απόπειρας που έχει ως απώτερο σκοπό τη μετάδοση της βιωμένης εικόνας, του χαρακτήρα και της ατμόσφαιρας των τριών πόλεων.