Η αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα έχει επηρεαστεί από τη θεώρηση του Γάλλου αρχιτέκτονα Le Corbusire στο μανιφέστο του ‘Vers une Architecture’ [Για μια Αρχιτεκτονική] <<το κτίριο είναι μια μηχανή μέσα στην οποία ζούμε>>. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει καθώς το κτίριο δεν <<λειτουργεί>>, αλλά <<συμπεριφέρεται>> καθώς τα αποτελούν τμήμα μιας πολύπλοκης αλληλεπίδρασης μεταξύ των ίδιων, των ενοίκων τους, τις ευρύτερες κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες. Ο σχεδιασμός τους πρέπει να στοχεύει στην κάλυψη τόσο των ορατών όσο και των αόρατων αναγκών των ενοίκων τους. Παραδοσιακά τα κτίρια σχεδιάζονται στη βάση υπαρκτών αναγκων κάτω από δεδομένες περιβαλλοντικές και άλλες συνθήκες. Τρείς από τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ο σχεδιασμός τους είναι :

1.Σχεδιασμός βάσει των κλιματικών συνθηκών στην περιοχή δόμησης

2.Σχεδιασμός εναρμονισμένος βάσει με το συγκεκριμένο φυσικό, κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον .

3.Σχεδιασμός βάσει επιθυμητού χρόνου ζωής της κατασκευής .

Οι άνθρωποι έχτιζαν βάσει αυτών των αρχών εδώ και χιλιετίες και κατάφεραν να εξελίξουν διαφορετικούς τύπους κατοικιών, ανά τον κόσμο. Τα κτίρια σύμφωνα με μια αντίληψη, είναι το τρίτο δέρμα του ανθρώπου, μετά το πραγματικό και τον ρουχισμό, που είναι το δεύτερο. Σε ορισμένα κλίματα απαραίτητη είναι η συνύπαρξη και των τριών για την επιβίωση και τη ευημερία του ανθρώπου. Κατα κανόνα όσο πιο ακραίο είναι το κλίμα τόσο πιο πολύ βασίζεται ο άνθρωπος πάνω στο κτίριο για να προστατευτεί. Όπως ακριβώς προστίθεται και αφαιρείται ο ρουχισμός , καθώς ο καιρός και το κλίμα αλλάζουν έτσι (κατ’ αναλογία) θα μπορούσε και το ίδιο το κτίριο ως τρίτο δέρμα.

Σε αυτό το κλίμα, η συγκεκριμένη έρευνα αποσκοπεί στη μελέτη των πληθυσμών που κατοικούν σε ακραίες θερμοκρασιακές συνθήκες και τη δημιουργία ενός μοντέλου που μπορεί να ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε τέτοια συνθήκη.