Σε μία απόπειρα διερεύνησης του θεάτρου της πόλης του 21ου αιώνα, η μελέτη επικεντρώνεται σε θεατρικές πρακτικές που πραγματοποιήθηκαν στο δημόσιο αστικό περιβάλλον ευρωπαϊκών πόλεων, με έμφαση στην Αθήνα, την τελευταία δεκαετία. Το θέατρο, ως τέχνη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πόλη και τον κάτοικό της και τείνει να προσαρμόζεται στα κοινωνικοπολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της εποχής του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Κοινωνικοί «ρόλοι» και βιωματικές εμπειρίες της ζωής στη σύγχρονη πόλη, οδηγούν στην ανάλυση και την περιγραφή της με όρους δανεισμένους από το δράμα. Προσεγγίζοντας την αστική θεατρικότητα, παρατηρούνται κοινωνικές συνθήκες και συμπεριφορές που ώθησαν τη δραματική τέχνη στο δημόσιο χώρο, σε μία αντίδραση και κατάρριψη της συμβατικής θεατρικής σκηνής. Η σύγχρονη δραματουργία υιοθετεί στοιχεία ψυχαναλυτικών πρακτικών που προσαρμόζονται και, ταυτόχρονα, αντανακλούν τη ζωή στη νέα μητρόπολη. Η ιστορική εξέλιξη του θεάτρου επιβεβαιώνει την άμεση σχέση του με το δημόσιο χώρο της πόλης και τον κάτοικό της, επικεντρώνοντας στο αρχαίο ελληνικό και το μεσαιωνικό θέατρο. Τα καλλιτεχνικά κινήματα του 20ου αιώνα, συμβάλλοντας στην ανατροπή της συμβατικής τέχνης, ορίζουν τη θεατρική πράξη ως βιωματική εμπειρία και όχι απλή θέαση. Ως μία μετάβαση στο σύγχρονο θέατρο της πόλης, στην ερευνητική εργασία εξετάζονται οχτώ περιπτώσεις σκηνοθετημένων θεατρικών επεμβάσεων στο δημόσιο χώρο. Σε μία χωρική προσέγγιση των παραδειγμάτων επιχειρήθηκε η ταξινόμησή τους σε στοιχεία που ορίζουν το αστικό περιβάλλον. Η κατοικία, η αγορά, το πέρασμα, το μνημείο και η πλατεία γίνονται τα συστατικά της πόλης ως «θέατρο». Ο χώρος αποτελεί τον «πρωταγωνιστή», το ομιλών τοπίο που αναζητά μηχανισμούς να απευθυνθεί στον κάτοικό του. Το κοινό, ως «κοινό πράγμα», ταυτίζεται με το κοινό, ως «το σύνολο των θεατών», σε μία δραματουργική ερμηνεία που μεταμορφώνει τις πόλεις και το δημόσιο χώρο τους σε «ζωντανές» θεατρικές παραστάσεις.