Στην παρούσα συλλογιστική μελετάται η έννοια του τροχόσπιτου στη βάση της γένεσης και της εξέλιξης του. Πηγή κινητήριας δύναμης για την δημιουργία του, αποτέλεσε η έννοια του νομαδισμού. Ο άνθρωπος ανέκαθεν συνέδεσε την επιβίωση του με την κινητικότητα στον χώρο και τον χρόνο. Τόσο για την ανεύρεση συνθηκών κατάλληλων για ζωή όσο και για την ανακάλυψη νέων οριζόντων και προοπτικών διαβίωσης. Το τροχόσπιτο αποτέλεσε μία από τις ελάχιστες μονάδες υποδομής για την εφικτότητα αυτών των μετακινήσεων. Μια ομάδα νομάδων, όπως αυτή των Ρομά, υπήρξε κομβική αναφορά για τις μετέπειτα εξελίξεις στο χώρο της κίνησης με ρυμουλκούμενα. Τα “βάρντο”, κινούμενα από άλογα τροχόσπιτα, στοιχείο πολιτισμού της παράδοσης των Ρομά, διαδέχτηκαν τις σκηνές ως μέσο κατοίκησης στην περιπλάνηση. Αποτέλεσαν εξίσου πρότυπο δημιουργίας
τροχόσπιτων ανά τον κόσμο.

Στις δεκαετίες που ακολουθούν από το 1920 και ύστερα, συναντάμε μία κλιμακούμενη ανάπτυξη τόσο στην υποδομή, όσο και στην λειτουργία χρήσης του τροχόσπιτου. Έδρα και χώρος ανάπτυξης ήταν κυρίως η Ευρώπη και η Αμερική με δύο κύριες πρωταρχικές και διαχρονικές εταιρίες να κάνουν την εμφάνιση τους. Την Eccles στην πρώτη και την Airstream στη δεύτερη. Ξεκινώντας από συμβατικά κουτιά “ακουμπισμένα” σε ένα τρέιλερ, κατασκευασμένα από ξύλο και ατσάλι, προχωράμε σταδιακά στη δημιουργία ρυμουλκούμενων με διαφορετικά υλικά όπως ο πολυεστέρας, με βάση πάντα τις ανάγκες που αναδύονται ανά εποχή. Η σκοπιμότητα λειτουργίας τους για παράδειγμα αλλάζει κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σταδιακά από τη δεκαετία του 1960 και μετά, η έννοια τροχόσπιτο παίρνει την μορφή ενός προϊόντος, του οποίου η ζήτηση και η παραγωγή έγκειται στην αρτιότητα κατασκευής και λειτουργίας που απαιτεί ο πελάτης. Έτσι, διακινείται μεταξύ εταιρειών ένας ανταγωνισμός για την καλύτερη δυνατή απόδοση και τη μαζική παραγωγή. Φτάνοντας στις αρχές του 21ου αιώνα πλέον, ξεκινάει η δημιουργία καινοτόμων τροχόσπιτων που άπτεται σε πιο εξειδικευμένες ανάγκες και σε ορισμένες περιπτώσεις απλούστευση αυτών.

Τέλος, εγείρεται ένα ερώτημα προς προβληματισμό: Σε ένα χώρο παγκοσμοιοποιημένης οικονομίας, και πολυμορφίας στην κουλτούρα και τον πολιτισμό και σε μία “πίστα” διαφορετικών αναγκών μετακίνησης, πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του νομαδισμού με γνώμονα το τροχόσπιτο; Τι αλλάζει και τι μένει ίδιο;