Η διατήρηση της τέχνης των ψηφιακών εγκαταστάσεων, μία σύγχρονη μορφή τέχνης με ιδιαίτερα και ποικίλα χαρακτηριστικά, παρουσιάζει πολλαπλές προκλήσεις. Οι ψηφιακές εγκαταστάσεις αποτελούνται από ένα υλικό και ένα άυλο μέρος και οι προκλήσεις που εντοπίζονται αφορούν, τόσο τις τεχνολογικές, όσο και τις εννοιολογικές εκφάνσεις ενός έργου τέχνης. Οι παραδοσιακές πρακτικές διατήρησης, οι οποίες εστιάζουν στην υλική διατήρηση ενός στατικού πολιτιστικού αντικειμένου, είναι αναποτελεσματικές στα ψηφιακά έργα τέχνης, τα οποία περιγράφονται περισσότερο ως μία εμπειρία, μία διαδικασία, ένα φαινόμενο. Στη παρούσα ερευνητική μελέτη εξετάζονται ζητήματα διατήρησης, αυθεντικότητας και συμμετοχής του καλλιτέχνη στη διατήρηση του έργου του, μέσα από τέσσερις μελέτες περιπτώσεων, αντιπροσωπευτικές της τέχνης των ψηφιακών εγκαταστάσεων και τρεις συνεντεύξεις καλιτεχνών που δραστηριοποιούνται στο πεδίο αυτό. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν προσεγγίζουν με κριτικό τρόπο τα ζητήματα που αναδύονται, σχετικά με τις πρακτικές διατήρησης που εφαρμόζονται.