Το αίθριο αποτελεί μια κτηριακή τυπολογία που εντοπίζεται σε κτίσματα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστικό του είναι η περιμετρική οργάνωση του κτιστού όγκου και η δημιουργία κενού στο εσωτερικό. Ένα κενό με πληρότητα ιστορική, κοινωνική, λειτουργική και κατασκευαστική.
Εμπεριέχει διαχρονικές αξίες για τον άνθρωπο και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που βρίσκει εφαρμογή σε κάθε ξεχωριστό τόπο, χρόνο και κτίσμα. Από δημόσια κτήρια διοίκησης, εκπαίδευσης, πολιτιστικού και θρησκευτικού χαρακτήρα μέχρι ατομικές κατοικίες και συλλογικά οικιστικά συγκροτήματα. Χρησιμοποιείται από την αρχαία ελληνική εποχή μέχρι το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία, τη νεοκλασική αρχιτεκτονική, το μοντέρνο κίνημα και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Αποτελεί μία τυπολογία χώρου διαμορφωμένη μέσα από εξωτερικούς παράγοντες (κλίμα, ιστορική παράδοση, κοινωνία, θρησκεία) και ανθρώπινες ανάγκες (ιδιωτικότητα, απομόνωση, εσωστρέφεια, ασφάλεια, μετάβαση και επικοινωνία).
Η εργασία αυτή παρουσιάζει μια ιστορική εξέλιξη του αίθριου στο ελληνικό κτίσμα και οργανώνει τα διάφορα παραδείγματα βάση κλίμακας. Επιχειρεί να εντοπίσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της διάταξης, και ιδίως τη φυσιογνωμία του αίθριου, που το καθιστούν διαχρονικό καθ' όλη τη διάρκεια εξέλιξης του ελληνικού κτίσματος. Ακολουθεί μια μορφολογική και τυπολογική διερεύνηση του αίθριου και ερευνά τι είδους χρήση υπονοεί η εκάστοτε εφαρμογή του τύπου και τις συνέπειες που έχει η ενσωμάτωσή του τόσο στην καθημερινότητα των ανθρώπων στην κατοικία και στο δημόσιο κτίσμα όσο και στην πόλη γενικότερα. Τέλος η εργασία αυτή μελετά την καθοριστική συμβολή της διάδοσης των μεταλλικών κατασκευών στην διαμόρφωση κτιρίων με αίθριο, τις δυνατότητες εξοικονόμησης ενέργειας που έγιναν αφορμή να επαναχρησιμοποιηθεί, και τις παραμέτρους βιοκλιματικού σχεδιασμού ώστε να εφαρμοστεί με βάση τα πλεονεκτήματα που παρέχει.
