Στην αρχιτεκτονική, από θεωρητικές προσεγγίσεις και μεμονωμένα παραδείγματα κτιρίων που βασίζονται σε αυτές, μέχρι διεθνείς κανονισμούς και πρότυπα κατασκευής αειφόρου σχεδιασμού, παρατηρούμε μια αλλαγή σκηνικού που με τον καιρό εγκαθιδρύεται στην συνείδηση των σχεδιαστών ως επιτακτική ανάγκη. Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η μεγάλη κατανάλωση συμβατικών, μη ανανεώσιμων μορφών ενεργείας, για την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών για κίνηση, θέρμανση, ψύξη, φωτισμό, έχει δραματικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκαλούνται από την έκλυση ρυπογόνων αερίων, επηρεάζοντας άμεσα την υγιεινή του αέρα με τον οποίο έρχονται σε επαφή οι χρήστες των κτιρίων. Η αιολική ενέργεια είναι μια δύναμη που μπορεί και  πρέπει να τιθασευτεί και να αξιοποιηθεί, ούτως ώστε να μεγιστοποιηθεί η δυνατότητα συνεισφοράς της στο δομημένο περιβάλλον.

Το παρόν τεύχος εστιάζει στις τεχνικές φυσικού αερισμού και κυρίως με την χρήση των Ανεμόπυργων, ως το βασικό εργαλείο για την μεγαλύτερη αξιοποίηση του ανέμου. Μέσα από εμπειρικές γνώσεις του παρελθόντος σαν αφετηρία και συνεχίζοντας με νέες, σύγχρονες τεχνικές και σύμμαχο την τεχνολογία, όσον αφορά την κατανόηση της αιολικής δύναμης, εφευρίσκονται καινούργια συστήματα για να καλύψουν τις ανάγκες των χρηστών.

Αναζητώντας τις καλύτερες συνθήκες άνεσης μέσα σε ένα κτίριο κατά την διάρκεια του σχεδιασμού, η καλύτερη λύση πολλές φορές είναι ο συνδυασμός τεχνικών που ενθαρρύνουν τον φυσικό αερισμό αλλά και μικτές λειτουργίες φυσικών και μηχανικών συστημάτων, πάντα προς όφελος του χρήστη. Μέσα από παραδείγματα υφιστάμενων κτιρίων αλλά και concept, που περιλαμβάνουν  συστήματα φυσικού αερισμού με χρήση Ανεμόπυργων, ανακαλύπτουμε νέους τρόπους, για να βελτιώσουμε σαν σχεδιαστές το εσωτερικό περιβάλλον των κτιρίων, αλλά και νέες προκλήσεις στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό.

Νέες συνθήκες και δεδομένα δημιουργούνται μπροστά μας. Η γνώση και η εμπειρία υπάρχει στον τομέα του φυσικού αερισμού και έχει ήδη ξεκινήσει μια διαδρομή, όπου το κτίριο εκλαμβάνεται ως μια δυναμική κατασκευή. Η μετάβαση στην εποχή των «έξυπνων» κτιρίων, μεταφράζει τα συστήματα ελέγχου της ενεργειακής συμπεριφοράς τους από αυτόματα σε σκεπτόμενα. Ωστόσο παρά τη συμβολή του ενεργειακού σχεδιασμού, τη σωστή επιλογή και διαστασιολόγηση των επιμέρους στοιχείων των συστημάτων, ο χρήστης είναι αυτός που καθορίζει το πρότυπο ενεργειακής κατανάλωσης.