Αν μπορούσαμε να φανταστούμε την Μεσόγειο αντίστροφα, δηλαδή αντί για θάλασσα, αν την βλέπαμε σαν ένα μεγάλο νησί, θα την μελετούσαμε όπως θα μελετούσαμε την ιστορία και την εξέλιξη μιας χώρας με τις διάφορες πόλεις της.
Σε μια χώρα ο πολιτισμός είναι ενιαίος μόνο που η κάθε πόλη ξεχωριστά αναπτύσει ταυτόχρονα, σύμφωνα με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τον δικό της ιδαίτερο πολιτισμό. Κάθε χώρα επίσης έχει συνήθως μία κύρια γλώσσα αλλά σε κάθε πόλη της έχουμε συνήθως τις διαφορετικές διαλέκτους οι οποίες σχετίζονται άμεσα με τον χώρο, τον ιδιαίτερο πολιτισμό της, αλλά και με τις τυχόν επιρροές από άλλους πολιτισμούς.
Έτσι λοιπόν αν θεωρητικά η Μεσόγειος θάλασσα ήταν ένα μεγάλο αυτόνομο νησί, όπου η ακτογραμμή του θα περιελάμβανε τις πόλεις ή και χώρες οι οποίες βρέχονται από αυτήν, θα την μελετούσαμε σαν μία χώρα με τον δικό της πολιτισμό και την δική της γλώσσα, όπου η κάθε χώρα που βρίσκεται στην ακτογραμμή αυτή θα θεωρούνταν πόλη του Μεγάλου αυτού νησιού, και η οποία θα έχει την δική της «διάλεκτο» και τον δικό της ιδιαίτερο πολιτισμό.
Η μετακίνηση σε αυτό το υποθετικό νησί θα είναι λίγο ιδιαίτερη σε σχέση με ένα πραγματικό νησί αφού στον χώρο αυτό οι δρόμοι δεν είναι ορισμένοι από κτιστά όρια αλλά από νοερά. Στους δρόμους αυτούς κινούνται μόνο πλωτά αντικείμενα μιας και η επιφάνεια του εδάφους σε αυτό το νησί είναι το νερό. Τα πλωτά αυτά αντικέιμενα είναι τα πλοία τα οποία κινούνται μέσα στο νησί και σταθμεύουν πάντα στην ακτογραμμή του νησιού, στα Λιμάνια. Τα λιμάνια της Μεσογείου...