Τα μπουλούκια των μαστόρων, ως μετακινούμενες οικοδομικές ομάδες των περασμένων τριών αιώνων καθιέρωσαν μια ιδιαίτερη τοπική αρχιτεκτονική αισθητική στον ελληνικό χώρο και χωρίς αμφιβολία τα ταξίδια τους υπήρξαν καθοριστικός παράγοντας της διασποράς κοινών αρχιτεκτονικών μορφών σε όλη τη Βαλκανική Χερσόνησο. Η παρούσα ερευνητική μελέτη επικεντρώνεται αρχικά στην διερεύνηση και καταγραφή των τεχνικών και πρακτικών που χρησιμοποιούν, του τρόπου ζωής και της επαγγελματικής τους δράσης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να καταδείξει τη στενή εσωτερική σχέση του δημιουργού (μάστορα) με το υλικό (πέτρα, ξύλο και εργαλεία) και το δημιούργημα (οικοδόμημα). Η αρμονική σχέση και η ισορροπία των οικοδομημάτων τους με το φυσικό περιβάλλον προϋποθέτει ισορροπία, στο επίπεδο της ομάδας. Οι καθορισμένοι ρόλοι και οι αρμοδιότητες, η ιεραρχία, οι εσωτερικοί κανόνες, η οργάνωση των επαγγελματικών ταξιδιών, η μαθητεία και η οικογενειακή οικοδομική παράδοση είναι όλα στοιχεία μιας «δεμένης» κλειστής επαγγελματικής ομάδας, προερχόμενης από μια αυτάρκη παρελθοντική κοινωνία που έχει απόλυτη ανάγκη τη συγκεκριμένη επαγγελματική διέξοδο για βιοποριστικούς λόγους. Στις σημερινές διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, το μπουλούκι ως ένα ιδιαίτερο σύστημα οικοδόμησης, μπορεί να φαίνεται ασυγχρόνιστο και αταίριαστο, αλλά η φιλοσοφία του εντοπίζεται σε αρκετές οικοδομικές ομάδες και αρχιτεκτονικές πρακτικές, μερικές από τις οποίες ενδεικτικά καταγράφονται στο τέλος της εργασίας. Η έννοια της καθολικότητας του μάστορα («ανάγκη να γίνει μια εργασία σωστά γι’αυτό καθεαυτό το λόγο», R. Sennet, «The craftsman») και η ανάγκη της πρακτικής χειρωνακτικής εμπειρίας ταυτόχρονα με τον σχεδιασμό, οδηγεί στην υιοθέτηση πρακτικών που μας παραπέμπουν στο σύστημα των μπουλουκιών, όπως η επιτόπου οικοδόμηση, η από κοινού συμμετοχή στην κατασκευή, το ταξίδι, η κοινή συμβίωση, έστω και παροδική, και ενδεχομένως οι φιλικές σταθερές επαγγελματικές σχέσεις και συνεργασίες.