Τα ερείπια ξεχωρίζουν μέσα στο αστικό τοπίο ως χωρικά κατάλοιπα του παρελθόντος.

Στις πόλεις, όπου η συνύπαρξη διαφορετικών χρονικών στρωμάτων γίνεται εύκολα αντιληπτή, αναζητούνται τρόποι συνδιαλλαγής των υπαρχόντων ερειπίων με τον υπόλοιπο αστικό ιστό και προτάσεις διαχείρισης της αναπόφευκτης φθοράς των σύγχρονων κατασκευών στο μέλλον. Στην παρούσα εργασία επιχειρείται  η κατανόηση των βασικών παραγόντων που οδηγούν στην ερείπωση ενός κτίσματος και στη συνέχεια η αναστολή της ερείπωσης της προτεινόμενης κατασκευής. Η αναστολή αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον ληφθεί υπόψη από τη φάση του σχεδιασμού. 

Καθώς το ερείπιο εξετάζεται πρωτίστως ως προς τον αποσπασματικό του χαρακτήρα, η εργασία αυτή επιδιώκει αφενός να δημιουργήσει συσχετισμούς μεταξύ ερειπίων διαφορετικών χρονικών περιόδων, τα οποία προϋπάρχουν στην περιοχή μελέτης και αφετέρου να εντάξει την προτεινόμενη κατασκευή στο δίκτυο κοινόχρηστων χώρων της περιοχής του Κεραμεικού – Μεταξουργείου (ΚΜ). Με τον τρόπο αυτό, το μελλοντικό ερείπιο της κατασκευής αποποιείται τον χαρακτήρα του αποσπάσματος και κατ΄ επέκταση αναστέλλεται η ερείπωσή του, εφόσον μακροπρόθεσμα θα εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα κάποιων συνόλων.

Κατά δεύτερον, το ερείπιο εξετάζεται ως προς την αισθητική αξία των αλλοιωμένων μορφολογικών του χαρακτηριστικών, λαμβάνοντας υπόψη πως λόγω της διαρκούς διαπάλης Φύσης και Μορφής τα χαρακτηριστικά αυτά μεταβάλλονται συνεχώς επηρεάζοντας την κλίμακα, την κίνηση, το εισερχόμενο φως και γενικότερα τη βιωματική πρόσληψη του χώρου. Επομένως, η αναστολή της ερείπωσης της προτεινόμενης κατασκευής επιδιώκεται μέσω ενός προσχεδιασμένου μετασχηματισμού του κελύφους, ο οποίος στοχεύει στην αναδιοργάνωση των επιμέρους χωρικών στοιχείων και την ανάδειξη διαφορετικών ποιοτήτων.

Λόγω του ότι ο δημόσιος χώρος μπορεί να θεωρηθεί ως συστατικό μέρος της θεατρικής εμπειρίας, το ερείπιο διερευνάται βάσει της σκηνογραφικής του διάστασης. Η προτεινόμενη κατασκευή αποτελεί ένα τρισδιάστατο μεταλλασσόμενο δυναμικό σκηνικό, το οποίο οργανώνει τη δράση την ίδια στιγμή εσωτερικά και εξωτερικά. Οι θεάσεις και οι κινήσεις μέσα και γύρω από αυτό αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στο χώρο των συναναστροφών και της συνύπαρξης.

Τέλος, επειδή η αναστολή της ερείπωσης επιτυγχάνεται όσο διατηρείται ο λειτουργικός χαρακτήρας της κατασκευής μέσω της εναλλαγής των χρήσεων και του μετασχηματισμού του κελύφους της, υποστηρίζεται η δυνατότητα μετατροπής του μη χρησιμοποιούμενου ιδιωτικού χώρου σε κοινόχρηστο χώρο, όπου οι πολίτες οικειοποιούνται την κατασκευή με τον δικό τους προσωπικό τρόπο και την κατοικούν αυτοσχεδιάζοντας, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τους παρέχει για την καλύτερη εξυπηρέτηση των αναγκών τους.