Αν σκεφτούμε ότι ο σχηματισμός μιας μορφής στην αρχιτεκτονική είναι  ό, τι η ανάπτυξη μιας μορφής στη φύση, τότε οι ιδέες της δημιουργίας και του σχηματισμού της αφορούν σε κάτι περισσότερο από μια απλή εκδήλωση του σχήματος. Στη φύση η τελική μορφολογία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις επιρροές των δυνάμεων που δρουν επάνω της. Πολλαπλά κριτήρια αλληλεπιδρούν ταυτόχρονα και συνεχόμενα για τη γένεση και εξέλιξη των μορφών της. Μέσα από αυτή τη δυναμική σχέση ανάδρασης με ένα συγκεκριμένο περιβάλλον φιλοξενίας οι μορφές της φύσης κατέχουν ένα υψηλό επίπεδο απρόσκοπτης ολοκλήρωσης και ακρίβειας. Στην ερευνητική αυτή εργασία επιχειρείται μια σύνδεση του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού με έννοιες οι οποίες ανήκουν στο πεδίο της φύσης και αντικατοπτρίζουν την εσωτερική λογική των μορφολογικών διεργασιών της. Οι έννοιες αυτές αφορούν την ανάδυση, την αυτο-οργάνωση και την διαφοροποίηση. Μέσα από τη μελέτη αυτών των εννοιών εξετάζεται μια νέα τάση των αρχιτεκτόνων να απεγκλωβιστούν από τον σχεδιασμό καθαρά αναπαραστατικών μορφών. Αυτό πραγματοποιείται με τη χρήση υπολογιστικών γενεσιουργών μεθόδων για τη δημιουργία της μορφής, κατά τις οποίες  το αρχιτεκτονικό αντικείμενο δεν λαμβάνεται ως σταθερό αλλά ως ένας οργανισμός πολύπλοκος, ασταθής, μέρος του περιβάλλοντος ενός δυναμικού συστήματος. Μέσα από την υιοθέτηση των παραπάνω εννοιών που χαρακτηρίζουν τις στρατηγικές σχεδιασμού της φύσης  εξερευνώνται οι δυνατότητες παραγωγής νέων δυνητικών και αποδοτικότερων μορφών.