Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από την κανονικότητα της πόλης οργανώνουν ένα μοντέλο διαφορετικής επανακατοίκησης της υπαίθρου.
Τη σύνδεση των συμμετεχόντων και ταυτόχρονα τον φορέα των κανόνων λειτουργίας του μοντέλου αποτελεί ο συνδυασμός ενός χωρικού και ενός ψηφιακού δικτύου. Το σχήμα που προκύπτει από τον συνδυασμό αυτών των δικτύων είναι ένα παιχνίδι που αναλύεται σε περιοδικά μετακινούμενους κατοίκους-παίκτες, σε ευμετάβλητους χώρους-πυκνωτές και σε ένα δίκτυο ακίνητων καλλιεργήσιμων γαιών.
Η εργασία πραγματεύεται τη μυθιστοριοποίηση της πραγματικότητας και παρουσιάζεται υπό τη μορφή της πραγματοποίησης του μυθιστορήματος.

χωρικό δίκτυο
Πρόκειται για τη συντονισμένη ανάπτυξη και εξάπλωση κοινών εδαφών ικανών να φιλοξενήσουν τις αναγκαίες λειτουργίες για την επιβίωση και την εξέλιξη του συστήματος.
Χώροι κατοίκησης-διανομής, αποθήκευσης προϊόντων, κοινές κουζίνες, περιοδικά κινούμενα εργαστήρια-χώροι γνώσης, χώροι ψυχαγωγίας και υποδομές για την αποθήκευση δεδομένων ενός ισχυρού ψηφιακού δικτύου, διεσπαρμένα σε ακτίνα μικρότερη των 200 μέτρων σχηματίζουν μια πλατεία και -σαν ένα υπαίθριο πολυλειτουργικό κτήριο- αποτελούν ένα σκληρό πυρήνα εξασφάλισης του συγκεκριμένου, προεπιλεγμένου από τους χρήστες, τρόπου ζωής.
Τα κοινά είναι τα μόνα στοιχεία που "προδίδουν" το δίκτυο. Είναι δομές που κάνουν το δίκτυο ορατό σε ένα χώρο καθώς λειτουργούν ως κόμβοι. Είναι το σήμα κατατεθέν, το μνημείο του συστήματος αλλά ταυτόχρονα και η πηγή. Είναι ο πυρήνας που μέσα από την αλλοτρίωση του μπορεί να κατεδαφίσει ολόκληρο το "οικοδόμημα".
Ανάμεσα στα κοινά εδάφη εντοπίζονται διάσπαρτοι οι περιοδικά μετακινούμενοι χρήστες που επιθυμούν έναν τρόπο ζωής περισσότερο απομονωμένο. Σημαντικό και αναγκαίο εξοπλισμό τους αποτελεί το κίτ. Πρόκειται για μια φορητή "εργαλειοθήκη" που τους εντάσσει στο σύστημα δίνοντάς τους πρόσβαση στο ψηφιακό δίκτυο και τους παρέχει τα απαραίτητα (κρεβάτι-κουζίνα-ψυγείο-νερό-ενέργεια) για επιβίωση.

ψηφιακό δίκτυο
Το ψηφιακό ασύρματο δίκτυο που χρησιμοποιεί το σύστημα για να διατηρεί την ενότητα των χρηστών και για να εξασφαλίζει την επιβίωση του, έχει τους πομπούς του και αποθηκεύει τα δεδομένα του σε ειδικά διαμορφωμένα κτίσματα που περιλαμβάνουν οι κοινοί χώροι. Πρόσβαση σε αυτό έχουν όλοι οι χρήστες μέσω του λογισμικού (κιτερ-φέις) που τους παρέχει το προσωπικό τους κίτ. Πέρα από τον αναγκαίο ρόλο του στην επιβίωση του συστήματος, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη ζωή στην ύπαιθρο. Κάνει δυνατή την επικοινωνία μεταξύ των χρηστών, ενημερώνει για τη θέση του κάθε χρήστη, ειδοποιεί για τις κάθε λογής εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στους κοινούς χώρους και οργανώνει την ορθή συντήρηση και ανάπτυξη ενός δικτύου καλλιεργήσιμων γαιών.
Η χρήση του αόρατου δικτύου, εκτός από το ότι επιτρέπει την κινητικότητα των χρηστών και ουσιαστικά τη μετριασμένη-λογική-οικονομική χρήση του, είναι ένας φορέας κοινωνικών θεσμών, μια υποδομή που δύναται να υφίσταται παράλληλα και ανεξάρτητη (στο βαθμό που το επιθυμεί) από το εκάστοτε υπάρχον καθεστώς τις παγκόσμιας κανονικότητας.

Η πρόταση αντιλαμβάνεται τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ως ευρύτερη πράξη κατασκευής ενός πλαισίου που δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε χρήστη να σχεδιάζει και να ζει σύμφωνα με τις επιθυμίες του.
Η δομή του συστήματος, κάνει (κατά τη λειτουργία του) μονίμως διακριτά τόσο τα άτομα όσο και την έννοια της συλλογικότητας που τα περιβάλλει. Η συλλογικότητα και η ατομικότητα βρίσκονται σε συνεχή ισσοροπία καθώς ο χρήστης επιλέγει τον βαθμό εμπλοκής του με τους άλλους και με τα κοινά.