Η διπλωματική μας ξεκινάει με την παραδοχή πως ο στόχος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού είναι ο σχεδιασμός μιας εμπειρίας. Ερευνάμε πειραματικα την πολυδιαστατη, ρέουσα νοητική δομή που προκύπτει από την διαδικασία κατανόησης του χώρου και τις σχεδιαστικές της δυνατότητες.

Στόχος της έρευνάς μας είναι, βασισμένοι στην κατανόηση του χώρου ως πληροφορία και της διαδικασίας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ως αναδόμηση πληροφορίας, να παρουσιάσουμε μια γενετική μέθοδο παραγωγής χώρου η οποία βασίζεται στην ανάγνωση του χώρου ως πολυδιάστατης δομής, συνεχίζοντας από το ερευνητικό μας θέμα.

Λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο χωροχρόνος εμπεριέχει αξιωματικά μέσα του ροή ρευστοποιούμε την εμπειρία της χωρικής αναγνώρισης, με το να παραμορφώνουμε συστηματικά τον χώρο στο χρόνο. Έτσι  κατά τη διαδικασία κατανόησης της παραμόρφωσης  του χώρου μέσω της παρατήρησης του διανύσματος της μετατόπισης δομείται το πιθανό νέο κτήριο. Αυτό το κτήριο διακρίνεται στα στιγμιότυπα της ανατόμησης της πληροφορίας που το συγκροτεί, ενώ η διαδικασία της μετατόπισης της πληροφορίας δομεί την πραγματικότητα σε σχετικούς χώρους εμπειριών και αισθήσεων.

Η μέθοδός μας μεταφράζει έναν ψηφιακό χώρο βασισμένη στις κινήσεις μιας εικονικής κάμερας-παρατηρητή μέσα του. Αυτήν την πληροφορία αναδομούμε συμπιέζοντας τη χρονική αλληλουχία των καρέ της παρατήρησης από τον χρόνο tν σε ένα t0 καρέ (τείνοντας δηλαδή προς έναν μηδενικό χρόνο του αντικειμένου, εμπεριέχοντας όλες τις χρονικές στιγμές της εμπειρίας σε ένα καρέ) δημιουργώντας ένα αντικείμενο το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε εμείς ύστερα σε έναν δεύτερο t2 χρόνο παρατήρησης. Το αποτέλεσμα είναι ένας χώρος που δομείται από την εμπειρία της πρώτης παρατήρησης και εξαρτάται αυστηρά από αυτήν.

Η μέθοδος αυτή μας δίνει τη δυνατότητα παραγωγής άπειρων χώρων άπειρης πολυπλοκότητας, ανάλογα με το χρόνο, το μήκος και την πυκνότητα της πρώτης παρατήρησης. Τα πάντα εξαρτώνται από το πρώτο υλικό και οι δυνατότητες αναπαραγωγής-γένεσης διαφορετικών χώρων από τον ίδιο πρώτο χώρο τείνουν στο άπειρο.