Θεωρώ ως τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου τον θάνατο.  Αυτόν ανέκαθεν, λόγω ενστίκτου, προσπαθεί να ελέγξει, σε πολλά επίπεδα. Βέβαια ποτέ δεν μπόρεσε, παρά μόνο να τον καθυστερήσει ή άλλες φορές να του ξεφύγει. Η πίστη στην αθανασία είναι προέκταση της ανάγκης επιβίωσης.

Το θέμα που πραγματεύεται η ερευνητική εργασία είναι η σχέση επιβίωσης και χτισμένου περιβάλλοντος. Οι κατασκευές υπόσχονται την προφύλαξη της ζωής. Η γη υποδέχεται ξανά τους ανθρώπους σε υπόγειες κατασκευές και νέους τόπους, για να τους κρύψει από μια κατάσταση που μαίνεται σε άλλο χώρο. Μια κατάσταση καταστροφής.

Επιχειρείται μια ιστορική αναδρομή στο αμυντικό δομημένο περιβάλλον των ανθρώπινων κοινωνιών από τα τείχη και τα κάστρα μέχρι τα υπερσύγχρονα υπόγεια καταφύγια. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις κατασκευές καταφυγής κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου και την προπαγανδιστική βιομηχανία που αναπτύχθηκε. Παρουσιάζονται παραδείγματα καταφυγίων τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά.

 Η προπαγάνδα, ο μεγάλος και διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπινων απωλειών, τα καταφύγια πολέμου είναι καταστάσεις άρρηκτα συνδεδεμένες με την επιστήμη της αρχιτεκτονικής και την χρήση της γνώσης που αυτή παρέχει για την ενίσχυση ιδεολογιών και την ανάπτυξη μιας βιομηχανίας στο όνομα της προστασίας από έναν ‘αόρατο’ κίνδυνο που ο ίδιος ο άνθρωπος και οι κοινωνίες του προκαλεί.  Καταφύγια που υπόσχονται την συνέχιση της ζωής και του πολιτισμού βαθειά στη γη, απομακρυσμένα από το φώς του ήλιου και το μένος του πολέμου. Λες και ο πολιτισμός εξασφαλίζεται μόνο με την επιβίωση και την άνεση.

Η αρχιτεκτονική μορφή των κατασκευών πολεμικής καταφυγής εκπροσωπεί την πιο ειλικρινή πραγματοποίηση της ανάγκης του πολέμου. Αυτή αναγνωρίζεται τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην χρήση του υλικού. Γυμνό οπλισμένο σκυρόδεμα, σκληρό και σχεδόν ακατέργαστο. Χωρίς χρωματισμούς και διάκοσμο, με μόνο σκοπό την προστασία. Η θέαση περιορίζεται στα απαραίτητα επίπεδα, και αυτά είναι η οπτική επαφή με τον εχθρό τόση ώστε να μπορέσει ο χρήστης να τον πληγώσει. Δεν υπάρχουν περιθώρια άνεσης και θέας του τοπίου. Σαν ο πόλεμος μαζί με τον πνεύμα των ανθρώπων να έχει ξεγυμνώσει και την δομή των καταφυγίων. Άγριες και δυσπρόσιτες, γεμάτες σημάδια από σφαίρες και εκρήξεις.  Το μόνο που μένει από τις κατασκευές του πολέμου είναι το φθαρμένο μπετό και τα ίχνη της μάχης. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν χώρο στην μνήμη. 

Στον αντίποδα του πολέμου και των κατασκευών που τον συνοδεύουν τοποθετούνται οι φυσικές καταστροφές. Ποιές είναι οι μέθοδοι προφύλαξης και επιβίωσης, πώς επιμελώς κατασκευάζουμε καταφύγια, τι και ποιος είναι αυτός από τον οποίο προσπαθεί να κρυφτεί ο άνθρωπος.

Τα φυσικά φαινόμενα πολύ λίγο θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως καταστροφικά, ακραία και φονικά αν ο μόνος κριτής ήταν η ίδια η Φύση. Η διαδικασία με την οποία λειτουργεί η Φύση εμπεριέχει μια ειρωνική στάση απέναντι στον άνθρωπο. Η εξέλιξη , η καταστροφή, ο θάνατος και η αναγέννηση είναι στάδια που στο πρόσωπο της είναι πολύ λογικό να συναντήσουμε. Ο θάνατος μπορεί για τον ανθρώπινο πολιτισμό να θεωρείται αδυναμία και πάντα να προσπαθεί να τον υπερνικήσει, για το περιβάλλον ωστόσο αυτή η διαδικασία είναι ακόμη μια λειτουργία στην πορεία της εξέλιξής του. Μεταβαλλόμενη και αλλοιωμένη από το ανθρώπινο ίχνος, που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις, η Φύση προσαρμόζεται και ανακαλύπτει τον δικό της ρυθμό για την επιβίωσή της. Με τα φυσικά φαινόμενα, μέρος της εκτόνωσης των δυνάμεων με τις οποίες υφίσταται, η φύση δεν εκδικείται αλλά προσαρμόζεται. Η τραγικότητά τους αντικατοπτρίζει τις συνέπειες που αυτά έχουν στον ανθρώπινο πολιτισμό και μόνο.

Η εγωιστική στάση του ανθρώπου, που μέχρι πρότινος ωθούσε την φύση σε δραστικές προσαρμογές, σήμερα προπαγανδίζει την σωτηρία της. Με βασικό στόχο όμως την δική του και μόνο επιβίωση. Φοβούμενος ότι η Φύση και οι λειτουργίες της θα εξελιχθούν [φροντίζοντας για την δική της σωτηρία] σε ένα αφιλόξενο για τον άνθρωπο και την επιβίωσή του περιβάλλον εκλιπαρεί τώρα την καταφυγή σε μια πιο οικο-λογική σκέψη.

Βρίσκει ξανά το καταφύγιο του στο χώμα, την μήτρα του εδάφους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν θέλουμε να κρύψουμε ή να προφυλάξουμε κάτι το θάβουμε στο έδαφος. Στην ασφάλεια.