Η παρούσα ερευνητική εργασία μελετά την σκηνογραφία των παραστάσεων αρχαίου Δράματος στον 20^ο αιώνα. Το κύριο βάρος δίδεται στην περίοδο 1955-1975, στην πρώτη εικοσαετία δηλαδή, του φεστιβάλ Επιδαύρου, αλλά και των υπολοίπων ελληνικών φεστιβάλ αρχαίου Θεάτρου. Ωστόσο, εξετάζονται και σκηνογραφίες που δημιουργήθηκαν από τις αρχές ήδη του αιώνα και οι οποίες υπήρξαν οι προπομποί των φεστιβαλικών παραστάσεων τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο θεωρητικής βάσης και νοοτροπίας.

Έτσι, στο πρώτο μέρος της έρευνας εξετάζονται οι σκηνογραφίες των παραστάσεων από το 1900 μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για μια πορεία σταδιακής μετάβασης από το κλειστό θέατρο στο ανοιχτό αρχαίο θέατρο, με κυριότερη προσπάθεια αυτή των Δελφικών Γιορτών του ζεύγους Σικελιανού.

Στο δεύτερο μέρος έχει επιλεγεί να παρουσιαστεί το έργο δώδεκα σπουδαίων σκηνογράφων κατά την διάρκεια της περιόδου 1955-1975. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιώργος Βακαλό, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. ήταν ζωγράφοι και μάλιστα με ιδιαίτερη παρουσία στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας. Αυτοί ήταν που μέσω του σκηνογραφικού τους έργου αναμόρφωσαν πλήρως την «όψη» των σύγχρονων παραστάσεων αρχαίου Δράματος, οδηγώντας την χώρα σε παγκόσμιες διακρίσεις, όπως την βράβευση από το Θέατρο των Εθνών το 1962 της παράστασης «Όρνιθες» των Κουν, Τσαρούχη και Χατζηδάκι.

Στο τρίτο μέρος, τέσσερις σύγχρονοι σκηνογράφοι μας μιλούν για το παρελθόν και το παρόν της σκηνογραφίας για το αρχαίο Δράμα.

Όλες οι παραπάνω παραστάστεις εξετάζονται μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής τους. Είναι ιδωμένες τόσο ως προς την σχέση τους με τα εκάστοτε σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα, αλλά και ως προς την αρχιτεκτονική.