Σε όλα τα κράτη του βιομηχανικού κόσμου, με την αλλαγή των παραγωγικών συστημάτων, εμφανίζεται σταδιακά, ιδιαίτερα μετά το 1950, το φαινόμενο της "αποβιομηχανοποίησης". Ως αποτέλεσμα αυτού, ήταν η εγκατάλειψη και η ερήμωση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, οι οποίες βρίσκονταν στα κέντρα των πόλεων. Ένα από τα συνακόλουθα προβλήματα αυτού του φαινομένου, είναι ο τρόπος διαχείρισης και αξιοποίησης του εναπομεινάντων βιομηχανικών θέσεων , οι οποίες, από πηγή παραγωγικής δραστηριότητας, κατέληξαν χώροι νεκροί και υποβαθμισμένοι. Η πρόκληση πλέον παγκοσμίως, είναι το πως τα κτίρια αυτά θα διατηρήσουν το χαρακτήρα τους, θα έχουν αρχιτεκτονικά αξία, και θα αποτελέσουν επαναχρησιμοποιούμενους πόλους για τη μελλοντική αστική  ανάπτυξη.

 Το Silophone είναι ένα έργο της ομάδας [The User], το οποίο συνδυάζει ήχο, αρχιτεκτονική, καθώς και επικοινωνιακές τεχνολογίες, με σκοπό  τη δημιουργία ενός σημαντικού ορόσημου στη βιομηχανική περιοχή του Μόντρεαλ. πρόκειται να συναντήσει ανάλογες τέτοιες κινήσεις "μεταμορφώσεως" παρόμοιων εντυπωσιακών βιομηχανικών χώρων στην Ευρώπη, οι οποίες ενεργοποιήθηκαν μέσω πολιτιστικών προγραμμάτων των γύρω κοινοτήτων. Με το σχέδιο Silophone, η ομάδα [The User] επανεξετάζει τη φύση του βιομηχανικού κτιρίου, εισάγοντας την έννοια της «συναισθησίας».

 Η «συναισθητική» εμπειρία που βιώνει ο επισκέπτης στο silophone, κινείται στα μονοπάτια που χάραξαν αντίστοιχες κινήσεις του Ιάννη Ξενάκη και άλλων καλλιτεχνών στο παρελθόν.