Αντικείμενο της έρευνας αυτής είναι η μελέτη της εστίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ως προς τις δύο εννοιολογικές της διαστάσεις. Η εστία διερευνάται ως χρηστικό αντικείμενο που ικανοποιεί τις ανάγκες του οίκου, αλλά και ως ένα ιερό σύμβολο στην αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Η διπλή αυτή φύση της εστίας εντοπίζεται αφενός μέσα στον ιδιωτικό χώρο του οίκου και αφετέρου στη δημόσια έκφρασή της στο χώρο της πόλης. Γίνεται αρχικά αναφορά στα μυθολογικά στοιχεία που αφορούν στη θεά Εστία και παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αντιληπτή η υπόστασή της μέσα από την οικιακή και τη δημόσια λατρεία. Στη συνέχεια, με βάση αρχαιολογικές μαρτυρίες καθορίζεται η χρήση της οικιακής και της δημόσιας εστίας, ενώ μέσα από τα κείμενα μελετητών του αρχαιοελληνικού πολιτισμού αναζητούνται τα στοιχεία που προσδιορίζουν τη συμβολική σημασία της για την οικογενειακή ζωή, τη φιλοξενία, τη ζωή της πόλης, κ.α.

Επιπλέον στοιχεία αναζητούνται στην Οδύσσεια του Ομήρου, τα οποία αφορούν στην παρουσία της εστίας στην καθημερινή ζωή μέσα στον οίκο και περιγράφουν τόσο τη χρήση της όσο και τη σημασία της για τους ανθρώπους της εποχής. Έννοιες σχετικές με την εστία, γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω από αυτήν, πρόσωπα που εμπλέκονται  και ο τρόπος που όλα αυτά παρουσιάζονται είναι ενδεικτικά στοιχεία της σκέψης της εποχής και αποτελούν τεκμηρίωση των γενικών αντιλήψεων γύρω από την εστία. Μέσω της αναζήτησης αυτής διαμορφώνεται μία πιο συγκεκριμένη εικόνα της διπλής φύσης της εστίας, επιβεβαιώνοντας τη συνύπαρξη σε αυτή ιερού και μη ιερού στοιχείου, ενώ παράλληλα εκφράζονται αναπάντητα ερωτήματα και ασάφειες σχετικά με αυτή που αφορούν κυρίως ζητήματα χώρου και χρήσης.