Από τις  αρχές του 20^ου αιώνα  οι τέχνη στον δημόσιο χώρο παρατηρείτε συνήθως σε κεντρικά σημεία της πόλης με την μορφή γλυπτών. Από τον οβελίσκο  του Ναπολέων στο Παρίσι, τον οποίο έφερε από την  Αίγυπτο , σε πιο πρόσφατα έργα – σύμβολα των απολυταρχικών καθεστώτων  των JosefThorak, GiorgioGotiκαι VeraMouchina(ναζισμός, φασισμός και Σταλινισμός).

Την δεκαετία του 50’ η Νέα Υόρκη διαδέχεται το Παρίσι ως διεθνές κέντρο της τέχνης όπου η διάθεση για καινοτομία  και η αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας ωθούν τους καλλιτέχνες να δοκιμάσουν νέες τεχνικές. Στις εικαστικές τέχνες ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός και η τέχνη του ασαμπλαζ αντιπροσώπευσαν τις πρώτες ρηξικέλευθες τοποθετήσεις των αμερικανών καλλιτεχνών. Μέσα σε 10 χρόνια , από το 50 έως το 60, οι γκαλερί στην Νέα Υόρκη αυξάνονται σε 300 ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 50 εγκαινιάζεται το εντυπωσιακό κτίριο του μουσείου Γκουγκενχαιμ του Φρανκ Λόιντ Ράιτ.

Γεννημένος στην  Ελλάδα το 1926 μετανάστευσε στην Νέα Υόρκη με την οικογένεια του από τα 7 του. Έπειτα από μια 2χρονη παραμονή του στον στρατό σπουδάζει διαφήμιση στο BrooklynCommunityCollege. H ενασχόληση του με την διαφήμιση θα κρατήσει λίγο καθώς τον κερδίζει η τέχνη.  Οι πρώτες του προσπάθειες ήταν με ζωγραφική και  κολάζ  αλλά ανικανοποίητος θα στραφεί σε κατασκευές από αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Το 1958 θα πραγματοποιήσει την πρώτη του έκθεση με κολάζ στην γκαλερί Avant-Garde. To1960 είναι η χρονιά που παρατηρεί το νέον σαν μέσο και αποφασίζει  αρχικά να το ενσωματώσει στα έργα του, αλλά  παρατηρώντας την δυναμική που έχει από μόνο του αποφασίζει να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό .  Μέχρι το 1973 τα έργα του φιλοξενούνται σε εσωτερικούς χώρους , αλλά εκείνη την χρονιά θα κατασκευάσει ‘’ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ΄΄, το πρώτο του έργο  από νέον σε δημόσιο χώρο. Ήταν η αφετηρία για την χρήση  του νέον σαν εικαστικό μέσο σε πολλά κτήρια αφενός για να αναδείξει χαρακτηριστικά τους και αφετέρου για να αποκρύψει κάποια προβλήματα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μεγαλύτερη σε κλίμακα επέμβαση του στην Tachikawaτης Ιαπωνίας όπου ο καλλιτέχνης καλείται μετά το πέρας του έργου να προσπαθήσει να βελτιώσει ένα προβληματικό αρχιτεκτονικό σχέδιο.

Οι επεμβάσεις στον αστικό χώρο και σε προσόψεις κτιρίων του StephenAntonakosδίνουν την εντύπωση ότι είναι ενσωματωμένα στην αρχιτεκτονική (όσο μουντά και να είναι τα κτίρια καθαυτά) και ότι δεν αποτελούν προσθετική εργασία. Αυτό το επιτυγχάνει δίνοντας μεγάλη προσοχή στις ενδείξεις εκείνες που καθορίζουν το αρχιτεκτονικό ύφος του εκάστοτε κτιρίου.

Στο ερευνητικό αυτό θέμα αναλύονται τα έργα του StephenAntonakosκαθώς και άλλων σύγχρονων καλλιτεχνών στην Αρχιτεκτονική και τον δημόσιο χώρο.