Στην έρευνα αυτή επιλέχτηκε το παράδειγμα του χωριού «Παλιός Πλάτανος», το οποίο ερημώθηκε τη δεκαετία του 70’, έπειτα από ένα χρονικό αλλεπάλληλων καταστροφών. Οι αντιδράσεις των κατοίκων του και η αντίστασή τους απέναντι στον παράγοντα της καταστροφής, εγγράφηκαν δυναμικά στο χώρο, μέσα από ένα σύνολο μετακινήσεων, απομακρύνσεων, επιστροφής και επανακατοίκησης. Σήμερα, γύρω από τη φαινομενικά στάσιμη κατάστασή του, πλανιέται μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, γεγονός που αποτέλεσε την αφορμή για έρευνα με απώτερο σκοπό να αρχίσει να ξεδιαλύνει το κουβάρι μυστηρίου, μελετώντας το χώρο σε βάθος χρόνου.

 Έτσι, η οπτική με την οποία εξετάζεται ο οικισμός, επικεντρώνεται στη διείσδυτική ανάλυση της φαινομενικά ανενεργής κατάστασής του και στην ανίχνευση δυνάμεων που επιδρούν σε αυτόν και τον οδηγούν σε συνεχείς μετασχηματισμούς. Επομένως, θεωρώντας το χωριό ως ένα τέτοιο δυναμικό σύστημα, αντιμετωπίστηκε ως ένα φαινόμενο που οφείλει τη μορφή και το χαρακτήρα του, στην πάλη μεταξύ αντίθετων δυνάμεων, της έμφυτης σύστασής του και του εξωτερικού περιβάλλοντος. Στην προσπάθεια να αποκωδικοποιηθούν  τα όρια μεταξύ τάξης και αταξίας στο χώρο, τέθηκαν  όρια πάνω στο διάνυσμα του χρόνου.

Επομένως, μέσα από τη σύνθεση χαρτών, επιχειρείται η αφήγηση και καταγραφή χωρικών συμβάντων σε συνάρτηση με το χρόνο, υπό δύο κατηγορίες κλίμακας. Ο χώρος δηλαδή εξετάζεται από τη μία μέσω σταδιακής διαστολής του χρόνου, πλησιάζοντας σταδιακά μικρότερες χρονικές περιοχές κοντά στο σήμερα, και από την άλλη μέσω σταδιακής εστίασης στην περιοχή μελέτης. Έπειτα το «σήμερα», προσεγγίζεται  ως σημείο, πάνω στο διάνυσμα του χρόνου, που αποκτά διαστάσεις μέσα από πραγματικά όρια που τέθηκαν αυτή τη φορά, στον εμπειρικό χρόνο. Μέσα από την αφήγηση και καταγραφή χωρικών στοιχείων, προκύπτουν τελικά χαρακτηριστικά που διατρέχονται από την έννοια του χρόνου. Γίνεται αντιληπτό λοιπόν, πως εξετάζοντας το χώρο από τη μια μέσω «διαστολής» του χρόνου στο σήμερα, και από την άλλη μέσω εστίασης στο χώρο, αυτό που αποκαλύπτεται ως κυρίαρχη έννοια είναι ο χρόνος. Με αυτόν τον τρόπο, στην παρούσα έρευνα, ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν ένα αναπόσπαστο σύνολο, ενώ πλέον είναι γεγονός ότι ένας τέτοιος ερηπωμένος χώρος λειτουργεί ως υπόβαθρο που όχι μόνο φιλοξενεί και αφηγείται συμβάντα, αλλά και τα προκαλεί.