Στις μέρες μας, η υπολογιστική ισχύς αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ οι τιμές των προϊόντων πέφτουν συνεχώς. Η καθημερινή χρήση ηλεκτρονικών συσκευών θεωρείται πλέον δεδομένη στα περισσότερα μέρη του κόσμου, και όσον αφορά τα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι σχεδόν αδιανόητο το να μην διαθέτει κανείς ηλεκτρονικό υπολογιστή και κινητό τηλέφωνο. Καθώς οι συσκευές αυτές αρχίζουν σιγά σιγά να βρίσκονται παντού, και να αποτελούν πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, δημιουργείται ένα “πλέγμα” υπολογιστικών συστημάτων, που ενισχύει την αντίληψη, τις εμπειρίες μας αλλά και τον τρόπο που κινούμαστε και βιώνουμε τον πραγματικό κόσμο.

 Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αντιλαμβανόμαστε το σώμα μας, ταυτόχρονα ως υλικό, αλλά και ως “εικονικό”. Τόσο πραγματικό ή πλασματικό, όσο είναι το σώμα ενός απομακρυσμένου ανθρώπου, με τον οποίο συνομιλούμε δια μέσω της οθόνης. Δημιουργείται έτσι μέσα μας, μια “δεύτερη προσωπικότητα”, αυτή που κοινωνικοποιείται, δουλεύει, διασκεδάζει, και μαθαίνει στο διαδίκτυο.

 Όσο ο χώρος που ζούμε και εργαζόμαστε συνεχίζει να “επαυξάνεται” με περισσότερα υπολογιστικά συστήματα, τόσο ο “εικονικός χώρος” (διαδίκτυο, εικονικά περιβάλλοντα) θα “διαχέεται” στον πραγματικό, και τόσο μεγαλύτερη σημασία θα αποκτά το “εικονικό” μας σώμα, μέσα σε αυτόν.

 Αυτό θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας “υβριδικής πραγματικότητας” όπου πραγματικός και “εικονικός” χώρος συνυπάρχουν και είναι το ίδιο σημαντικοί στην καθημερινοτητά μας. 

 Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται, πολλοί ερευνητές, αναζητούν έναν κοινό “τόπο” όπου οι δύο αυτοί κόσμοι μπορούν να συνυπάρξουν. Η προβολή του “εικονικού κόσμου” πάνω στον πραγματικό μέσω της “επαυξημένης πραγματικότητας”, Θα αποτελέσει το έναυσμα για την επίτευξη αυτού του στόχου, και θα δημιουργήσει την ανάγκη για μια νέα “υβριδική αρχιτεκτονική”, που να ανταποκρίνεται τόσο στις υλικές ανάγκες του ανθρώπου, όσο και στις ανάγκες υπολογιστικής ισχύος, άμεσης πληροφόρησης και διαδικτυακής κοινωνικότητας που αναζητά η ηλεκτρονική μας φύση.