Υπόγεια, μερικώς υπόγεια, κτίρια στην κλίση ενός λόφου, στο κάθετο μέτωπο βράχων, και πάνω από τη στάθμη του εδάφους  όπου χώμα και βλάστηση τοποθετούνται γύρω τους, αλλά και συνδυασμοί όλων των παραπάνω. Αυτό που τα χαρακτηρίζει και τα συνδέει, είναι το κοινό τους ύφος, η κοινή συμπεριφορά τους. Οι κοινές τους ιδιότητες που αφορούν την αρχιτεκτονική τους και την εξοικονόμηση ενέργειας, το εσωτερικό και τη λειτουργία τους, τη σχέση τους με το περιβάλλον, και την ίδια την κατασκευή. Τέλος η κοινή τακτική τους, η διείσδυση στο έδαφος.

 Από μια ιστορική αναδρομή μέχρι τη μελέτη των κατασκευαστικών χαρακτηριστικών αυτών των υπόγειων δομών σκοπός της έρευνας είναι η κατανόηση και η διερεύνηση των κινήτρων που οδηγούν στη δημιουργία και χρήση χώρων, που κύριο χαρακτηριστικό τους αποτελεί η διείσδυση στο έδαφος.

 Κατά τη διάρκεια της ιστορίας τέτοιες πρακτικές συνδυάζονταν, κατά κύριο λόγο, με την ανάγκη κρυψώνας από τους φυσικούς εχθρούς αλλά και το περιβάλλον, αντικατοπτρίζοντας την ανάγκη για επιβίωση. Εξελίχθηκαν έτσι με βάση τις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου, όπως τη μορφολογία του και τις κλιματικές συνθήκες, συνδυαζόμενες με τις απαιτήσεις των χρηστών.

 Σήμερα αυτές οι κατασκευές προκύπτουν από συνειδητή αρχιτεκτονική επιλογή, σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ πρέπει να αντιμετωπιστούν προβλήματα όπως η υπέρμετρη κατανάλωση ενέργειας αλλά και η αυξημένη συγκέντρωση δομημένου χώρου. Φαινόμενα στα οποία αυτές οι κατασκευές μπορούν να προσφέρουν σημαντικές λύσεις. Υποστηρίζεται λοιπόν ο σχεδιασμός τους είτε ως μεμονωμένες μονάδες, είτε ως τμήματα του αστικού ιστού.

 Με τη στρέψη του βλέμματος στη γη και τη διεισδυτική εκδοχή της αρχιτεκτονικής  επαναπροσδιορίζονται τα όρια του βιώσιμου χώρου και ανοίγονται νέα επίπεδα με ευνοϊκότερους όρους προς το περιβάλλον.