Το πεζογράφημα «Ο ερημωτής», του SamuelBeckett, ξεκινά με τη λέξη «ενδιαίτημα» και ουσιαστικά το κείμενο πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Την περιγραφή ενός κυλινδρικού κτίσματος, που αποτελεί την κατοικία διακοσίων περίπου «σαρκίων». Μελετώντας μια σειρά πεζογραφημάτων διαπιστώνουμε πως αυτή η θεματολογία δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Στην πλειοψηφία τους τα πεζά κείμενα του Beckett, αναπτύσσονται γύρω από χώρους που προορίζονται να αποτελέσουν [ή αποτελούν ήδη] κάποιας μορφής καταφύγιο για τον πρωταγωνιστή της εκάστοτε ιστορίας.

Δωμάτια σε άσυλα ή σε απλά σπίτια, σπηλιές, ερειπωμένες παράγκες, χαντάκια, οικοδομήματα καθαρών γεωμετρικών σχημάτων, χώροι λιγότερο ή περισσότερο απομονωμένοι, με ή χωρίς ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, μετατρέπονται σε άλλοτε προσωρινές και άλλοτε πιο μόνιμες «κατοικίες». Η συνεχής αναζήτησή τους, η μετακίνηση από και προς αυτές και ο τρόπος κατοίκησής τους είναι θέματα που απασχολούν μεγάλο τμήμα [πολλές φορές το μεγαλύτερο] των κειμένων.

Στην παρούσα μελέτη, χρησιμοποιήθηκαν τα εξής πεζογραφήματα: «Πρώτη αγάπη», «Ο διωγμένος», «Το ηρεμιστικό», «Το τέλος», «Μολλόυ», «Ο Μαλόν πεθαίνει», «Ο ακατονόμαστος», «Πώς είναι», «Φαντασία νεκρή φανταστείτε», «Ο eρημωτής» [που εμφανίζεται και με τον τίτλο «Οι χαμένοι»], «Πινγκ», και «Χωρίς». Παρέχουν ένα επαρκές κατατοπιστικό δείγμα της χρήσης του χώρου στον πεζό λόγο του Beckett.

Σκοπός της έρευνας είναι να επιτευχθεί ένα είδος περιήγησης στα παραπάνω κείμενα, μέσα στα καταφύγια που περιλαμβάνουν και έξω από αυτά, περισσότερο ως παρατήρηση παρά ως ερμηνεία.