Από την απαρχή της ανθρωπότητας έως τις μέρες μας έχουμε εξελίξει την αρχιτεκτονική μας προς μια σταδιακή απομάκρυνση από τη φύση, παρόλο που αυτή αποτέλεσε επί αιώνες το καταφύγιό μας. Τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη αυτή μάς έχει εξαρτήσει οικονομικά από αναλώσιμες μορφές ενέργειας. Στην έρευνα που ακολουθεί, εξετάζεται η ωμή γη, ο πηλός, η λάσπη, υπό διάφορες μορφές και επεξεργασίες, ως σύγχρονη – αν και αρχαϊκών καταβολών - πρόταση δομικής πρώτης ύλης, σε αντιδιαστολή με το πολύ νεώτερο  ψημένο τούβλο. Στις μέρες μας, η ωμή γη ανακτά διαρκώς έδαφος, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης αλλά και της αυξανόμενης οικολογικής ανησυχίας, μια και αποτελεί αυτή ίσως το ιδανικό – οικονομικά και ενεργειακά – υλικό  και φαντάζει ως εξαίσιο όχημα για τη διέλευση πολλών σύγχρονων Συμπληγάδων της αρχιτεκτονικής. Σ’ αυτή την «επιστροφή» ιδιαίτερα συνέβαλαν πολλοί σημαντικοί πρωτοπόροι της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, οι οποίοι αναγνώρισαν και ενστερνίστηκαν το γλυπτικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της δόμησης με πηλό τόσο πρωτογενώς όσο και στο δικό τους έργο. Οι χώρες που παρουσιάζονται ενδεικτικά εδώ αποτελούν σημαντικούς τόπους όπου η αρχιτεκτονική της λάσπης ακόμη εξελίσσεται μέσα σε μια αέναη πορεία αιώνων, μέρος τόσο της καθημερινότητας όσο και της ιεροτελεστίας, αποτελώντας γόνιμο «έδαφος» για τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής.