Το θέμα της διάλεξης είναι η ανθρωπολογική διάσταση των αστικών πολυκατοικιών της Αθήνας. Το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται στα μορφολογικά, και αρχιτεκτονικά στοιχεία, αλλά στο κέλυφος της πολυκατοικίας ως πλαίσιο ζωής των ενοίκων της.

 Η έρευνα επικεντρώθηκε σε τρία παραδείγματα αστικών πολυκατοικιών ανώνυμης αρχιτεκτονικής, αντιπροσωπευτικά του δομημένου χώρου της Αθήνας. Μεθοδολογικά η  ερεύνα πραγματοποιήθηκε σε τρεις  διαδοχικές προσεγγίσεις.

 Η πρώτη αφορά το σύνολο των πολυκατοικιών (σχεδιαστική αποτύπωση, συνέντευξη ένοικων), και διερευνά την διείσδυση των παραγόμενων ποιοτήτων χώρων της πολυκατοικίας στον τρόπο ζωής των κατοίκων της, στην καθημερινή τους ζωή  και στην μεταξύ των κατοίκων των διαμερισμάτων επικοινωνία. Βάση του συλλογικού τρόπου ζωής της πολυκατοικίας μελετούνται οι αντιφατικές επιπτώσεις του, η έντονη ανάγκη ενίσχυσης της ιδιωτικότητας μέσα στην μονάδα κατοικίας (ανεξάρτητα από την άμεση αίσθηση της παρουσίας των γειτόνων), και τέλος εντοπίζονται τα στοιχεία που υποδεικνύουν τον βαθμό και τον τρόπο ιδιοποίησης των χώρων της πολυκατοικίας από τους ένοικους.

 Στη δεύτερη, λαμβάνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις της πρώτης, η μελέτη επικεντρώθηκε σε ένα διαμέρισμα από κάθε πολυκατοικία  στο όποιο έγινε φωτογραφική αποτύπωση μεμονωμένων υλικών αντικειμένων και σημείων του χώρου. Μέσα από την μελέτη των εικόνων φανερώνεται το χαρακτηριστικό γνώρισμα του εσωτερικού της κάθε  κατοικίας και  η σχέση μεταξύ ενοίκων και αντικειμένων. Στην δεύτερη προσέγγιση επιδιώκεται η σύνδεση της ιδιαίτερης ατομικότητας και του χαρακτήρα του εκάστοτε ενοίκου, με τον καθορισμό της φυσιογνωμίας του χώρου.

 Στην τρίτη προσέγγιση με σημείο αναφοράς τα επιλεχθέντα διαμερίσματα  της δεύτερης φάσης, η έρευνα στρέφεται μέσω των άτυπων δικτύων επικοινωνίας προς το σύνολο της πολυκατοικίας. Αναλύονται και καταγράφονται  οι πληροφορίες των αισθήσεων (ακοής, όσφρησης, όρασης) που προέρχονται από τους ένοικους των υπολοίπων διαμερισμάτων, επιδιώκοντας την δημιουργία  της πραγματικής εμπειρίας κατοίκησης στα διαμερίσματα και την σύνδεση των δικτύων επικοινωνίας με τον βαθμό   ιδιωτικότητας.

 Οι τρεις  προσεγγίσεις  επικεντρώνονται  σε παρατηρήσεις που προκύπτουν από την καθημερινή ζωή στα διαμερίσματα, στην όποια οι ένοικοι δεν δίνουν καμία αντανακλαστική προσοχή. Θέσεις επίπλων, παρατηρήσεις ήχων (ομιλίες, φωνές, ήχος μουσικής, τηλεόρασης), οσμών (μυρωδιές φαγητών, αφρόλουτρων, αρωμάτων), μικρής και μεγάλης κλίμακας αντικειμένων (έπιπλα, διακοσμητικά, βιβλία, σκουπίδια) συνεκτιμώνται για να εξαχθούν συμπεράσματα του τρόπου ζωής και της καθημερινότητας των ενοίκων.