Το γυαλί είναι το συχνά αποκαλούμενο τέταρτο στοιχείο της φύσης (ούτε στερεό, ούτε υγρό). Είναι ευλύγιστο, αλλάζει τη διαφάνεια και την ανακλαστικοτητα του, αλλά είναι και πολύ εύθραυστο. Ο πρώτος φυσικός καθρέφτης ήταν η επιφάνεια του νερού. Ο Ναρκισσισμός όμως του ανθρώπου τον ώθησε να εφεύρει και άλλους τρόπους να δει το είδωλο του. Οι καθρέφτες εκτός από επίπεδοι μπορούν να είναι κοίλοι και κυρτοί. Τα αντικείμενα μεταβάλλουν το σχήμα τους μπροστά σε αυτούς. Μεγεθύνονται στους κοίλους και αντίστοιχα σμικρύνονται στους κυρτούς. Προσπάθειες απεικόνισης της πραγματικότητας σε μαθηματικές και γεωμετρικές σχέσεις, έκανε πρώτος ο Ευκλείδης στα «Στοιχεία» του.

Οι Φοίνικες φαίνεται να χρησιμοποίησαν πρώτοι το γυαλί το 8.000π.Χ. Έπειτα οι Έλληνες και αργότερα οι Κινέζοι. Οι λόγοι ήταν: Αγγειοπλαστική, χρυσαφικά και μικρά δοχεία αποθήκευσης υγρών. Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το γυαλί έγινε σύμβολο πλούτου. Έπειτα από την ανακάλυψη του κλιβάνου στη Μέση Ανατολή, έρχεται η τεχνική του «GlassBlowing» και αλλάζει τα δεδομένα επεξεργασίας του γυαλιού. Τούτο γίνεται τώρα χρωματιστό και διάφανο. Μετά το 400μ.Χ., η τεχνική χρησιμοποιήθηκε μόνο γύρω από την Βενετία και λίγο στη Βόρεια Ευρώπη. Εκεί το κλίμα βοηθούσε στην εξάπλωση της τεχνικής προσθήκης παραθύρων-τζαμιών. Οι γυάλινες φούσκες που επικαλούνταν οι  Plingκαι Senecaκαι οι Άραβες σκεπτικιστές του Μεσαίωνα, φαίνεται να έχουν πρωτοχρησιμοποιηθεί από τον Αρχιμήδη για πολεμικούς σκοπούς «εμπρηστικά κάτοπτρα» σύμφωνα με τα συγγράμματα του: Κατοπτρικά και Περί Κοίλων Παραβολικών Καυστικών Κατόπτρων. Από το 800μ.Χ. με τους ισλαμικούς πειραματισμούς αντιλαμβανόμαστε την χρησιμότητα των γυάλινων εργαλείων και εμφανίζονται στο προσκήνιο επιστήμες, όπως: Φαρμακευτική, Χημεία, Οπτική. Οι τεχνικές αυτές πέρασαν στην Ευρώπη, ο Brunelleschi ανακαλύπτει το 1425μ.Χ. τους νόμους της Προοπτικής. Στον αντίποδα στην Κίνα η υαλουργία εξαφανίστηκε τούτη την περίοδο αιφνίδια. Στην Ινδία ο κατοπτρισμός της ανθρώπινης μορφής και γενικά η αναπαράσταση φυσικού αντικειμένου, θεωρούνταν βλάσφημη προς το ιερό. Το κλίμα της Άπω Ανατολής ήταν θερμό, μην επιτρέποντας έτσι την χρήση παραθύρων. Χρησιμοποιούνταν τα λεγόμενα «shoji» (λευκές επιφάνειες που δεν επιτρέπουν την όραση προς τα «έξω»). Οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες ήταν καλοί τεχνίτες του ατσαλιού και οι καθρέφτες που χρησιμοποιούσαν ήταν μεταλλικοί ημιστρογγυλοί που επέτρεπαν την μερική ανάκλαση του φωτός. Στους ναούς Shintoο πιστός έβλεπε μέσα από τον καθρέφτη τον εσωτερικό του κόσμο και δεν χρησιμοποιούνταν όπως στη Δύση για τον κατοπτρισμό και την ανάπτυξη ενός εγωιστή-μη κοινωνικού ανθρώπου.

Ο Δυτικός Άνθρωπος άρχισε να χρησιμοποιεί τον καθρέπτη και για καλλιτεχνικούς σκοπούς. Ο LeonardoDaVinciχαρακτηριστικά αποκαλεί τον καθρέπτη «δάσκαλο των ζωγράφων». Πολλά έργα όπως του Van Eyck το «MarriageofArnolfini»  και του Velazquezτο «LasMeninas», ή τα πορτραίτα του Rembrandtδεν θα είχαν συμβεί χωρίς τη χρήση αυτού. Με την τεχνολογική πρόοδο το γυαλί άρχισε να χρησιμοποιείται πολύ και στην Αρχιτεκτονική. Το PalmHouseτων RichardTurnerκαι DecimusBurtonστο KewGardens, που χτίστηκε στα 1845-48, ήταν μια από τις πρώτες κατασκευές που επωφελήθηκαν από την ξαφνική επάρκεια σε φύλλα γυαλιού. Έπειτα χτίζεται το CrystalPalaceστο Λονδίνο το 1851. Την σύγχρονη σε αυτή περίοδο ήρθε η αποκατάσταση των Mejiστην Άπω Ανατολή και έγινε ένας καταιγισμός νέων τεχνολογιών και χρήσεων. Η ανάπτυξη όμως του καλού και επιπέδου γυαλιού για καθρέφτες δεν συνέβη πριν από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα μ.Χ..

Στην Ευρώπη ο BrunoTautκαι ο Βehneτον Νοέμβριο του 1918, οργανώνουν μια ομάδα αρχιτεκτόνων, την λεγόμενη γυάλινη αλυσίδα. Έπειτα ο MiesVanDerRoheπροτείνει έναν ουρανοξύστη στη Friedrichstrasse στο Βερολίνο όπου σπάει την πρόσοψη και τοποθετεί καθρέφτες. Παίζει δηλαδή με το κτίριο και τις αντανακλάσεις του περιβάλλοντος πάνω του. Στη συνέχεια εμφανίζει την ιδέα του «σχεδόν τίποτα» και εξαφανίζει τους συμπαγείς τοίχους από την κατοικία Farnsworth. Εκεί η ένοικος παραπονιέται ότι δεν είναι εφικτό η κατοίκιση σε ένα σπίτι που είναι παραδομένο στο περιβάλλον, αφού κάτι τέτοιο διατρέχει πολλούς κινδύνους. Το άτομο ξεχνάει το ιδιωτικό της «εστίας» και παραδίδεται στην άλλη του υπόσταση, δηλαδή μόνο ως κοινωνικό ον. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν το πρόβλημα του ανθρώπου να θέλει να εντάσσεται στο περιβάλλον και η αρχιτεκτονική του να ενσωματώνεται ομαλά σε αυτό, αλλά ταυτοχρόνως κάτι τέτοιο τον τρομάζει.

Στην σύγχρονη μας εποχή μια αξιόλογη προσπάθεια ένταξης της αρχιτεκτονικής στο περιβάλλον, είναι η κατοικία στη Σαγκάη του MakotoSeiWatanabeτο 2004, όπου φέρνει την αυλη στο εσωτερικό του σπιτιού αλλά ταυτόχρονα τούτη η σχέση αντιστρέφεται. Κάποιες πλευρές είναι κρυμμένες. Το ταβάνι είναι ανοιχτό και ο ένοικος αισθάνεται ότι βρίσκεται «έξω» αλλά και ότι προστατεύεται ταυτόχρονα. Συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι χρειάζεται μια μεταβλητή αρχιτεκτονική λύση στο αίνιγμα περιβάλλον-ιδιωτικό. Εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πρόοδο στις ιδιότητες του γυαλιού, μπορούμε να αλλάζουμε συνειδητά πλέον τα όρια της όρασης μας σε μια κατοικία. Το γυαλί υγρών κρυστάλλων μας επιτρέπει να το βλέπουμε ανάλογα ως παράθυρο ή ως κινέζικο shoji. Πειράματα στην Ολλανδία επέδειξαν την δημιουργία γυαλιού που μεταβάλλει την ανακλαστικοτητα του. Κάτι τέτοιο ανοίγει νέους δρόμους για την χρήση του υλικού αυτού στην αρχιτεκτονική. Το εσωτερικό περιβάλλον τώρα ποια ρυθμίζεται ανάλογα με τις ανάγκες μας. Το οπτικό μας πεδίο ολοκληρωτικά διευρύνεται. Το ερώτημα όμως είναι, πώς όταν κάποιος είναι μέσα στο κτίριο μπορεί να κοιτά όποια στιγμή το επιθυμεί»έξω» και να μην τον παρατηρούν. Τούτο μπορεί κάλλιστα να πραγματοποιηθεί με την χρήση προτζέκτορα που θα δείχνει σαν μια διαφανής οθόνη στο τοίχο τι συμβαίνει έξω από το κτίριο, ένα παράθυρο στο περιβάλλον.