Ακούω για κάποιον Πύργο που είναι ερειπωμένος.
Βλέπω μια εικόνα στην αρχή, πολύ γενική και αυτό που φαντάζομαι ξερώ ότι μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα αυτού του πύργου. Φαντάζομαι.
Το πραγματικό ερείπιο βρίσκεται στα Άνω Λεχώνια Πηλίου και ονομάζεται Πύργος Κοντού.
Τον επισκέφτηκα.
Έχει πολλά ονόματα.
Είχε πολλές χρήσεις
Από τότε πήγα πολλές φορές, Κάθε φορά το ίδιο, αλλά πάντα διαφορετικό.
Κάθε του στοιχείο, είτε αυτό ήταν ορατό στο σώμα του, είτε όχι (πληροφορία), με έκανε να φαντάζομαι.
Το ίδιο του το σώμα με οδηγούσε, σαν να βρισκόμουν στον φανταστικό πύργο.
Προσπαθώντας να βρω πληροφορίες για τον πραγματικό πύργο, πολλές φορές έμπαινα και στον φανταστικό.
Ακόμα ψάχνω και τους δυο.
Δεν θα σταματήσω να ψάχνω. Όσο το ερείπιο θα είναι εκεί , θα ψάχνω.
Για ποσό; Δεν ξερώ.
Μιλώντας για μια ερειπωμένη μορφή, αρχικά, κατανοούμε ότι υπάρχει ένα πριν, στην έκταση του οποίου κατατάσσεται η παρουσία του ανθρώπου που ζει μέσα σε αυτό, και μια μορφή ολοκρηρομένη.Η μορφή αυτή, είναι ένας χώρος που βιώνεται, άρα είναι ένας τόπος. Η έκταση αυτή του ‘’πριν’’ τελειώνει όταν ο άνθρωπος θα το εγκαταλείψει ( με ή χωρίς φθορές που έχει προκαλέσει αυτός). Εκεί αρχίζει ένα μεταβατικό στάδιο.
Σε αυτό το στάδιο, αυτός που οδηγεί είναι η φύση, και το ερείπιο περιμένει.
Σε αυτό το τώρα του ερειπίου, το μέλλον του είναι άγνωστο.
Σε αυτό το τώρα, η φύση δουλεύει μέχρι να εξαφανιστεί κάθε ίχνος του ανθρώπου, μέχρι να αφομοιώσει τα στοιχειά που της αφήσανε.
Αυτή είναι η φυσική ροή.
Υπάρχει, βεβαία, και το ενδεχόμενο κάποιος άλλος να έρθει και εκεί θα σταματήσει το έργο της φύσης…….μέχρι να φύγει πάλι.
Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα. Μέσα σε αυτά όμως, δεν υπάρχει και κάτι σταθερό; Μήπως ότι κάτι θα χαθεί;
Όσον αφορά τον φανταστικό πύργο τωρα, αφού δεν ‘’υπάρχει’’ δεν θα τον χάσω ποτέ.
