Η τεκμηρίωση της αποδεικτικής μου σκέψης στα πλαίσια του ερευνητικού θέματος βασίζεται σε μία σειρά από διαδοχικές, συλλογιστικές προεκτάσεις με κύριο πρόσωπο αναφοράς το Νάρκισσο. Ο Νάρκισσος αποτελεί κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, με την προσωπικότητά του να δρα πρωταγωνιστικά στην εξέλιξή της, και η χρήση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του σε ρόλο πρωταγωνιστικό γίνεται σκόπιμα, με στόχο να αποκρυσταλλωθεί στη ροή της συλλογιστικής μία συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας.

 Ο μύθος του Ναρκίσσου αποτελεί εφαλτήριο για την απόδειξη της συλλογιστικής μου σκέψης. Κεντρικό σημείο του παραπάνω μύθου αποτελεί το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι μαγεύονται αμέσως από κάθε προέκταση του εαυτού τους σε οποιοδήποτε υλικό έξω από αυτούς. Η έμφυτη προδιάθεση κάθε ανθρώπου για συνεχή προέκταση του εαυτού του, με στόχο τον αντικατοπτρισμό κι επιβεβαίωση της ναρκισσιστικής εικόνας του, αποτελεί το κινητήριο έναυσμα, αλλά και τον κορμό, της διαδοχικής εξελικτικής των συλλογισμών στη βάση τεκμηρίωσης του ερευνητικού θέματος.

 Η δομή της αφήγησης των διαρκών προεκτάσεων του Ναρκίσσου βασίζεται σε τρεις ενότητες, κι εκτυλίσσεται στη σύγχρονη καθημερινότητα σε συμβολικό παραλληλισμό με το άρτιο μοντέλο του Νάρκισσου της αρχαιότητας. Μέσα από την αφήγηση, αποτυπώνεται το παιχνίδι προέκτασης του σύγχρονου πλέον Ναρκίσσου στην προσπάθειά του για ανάκλαση του εαυτού του μέσα σε διαδοχικές πραγματικότητες. Κάθε μία από τις τρεις ενότητες, ναρκισσισμός, αποπλάνηση και αναπαράσταση, αποτελεί νέο κεφάλαιο στην οργάνωση της διάλεξης και μετουσιώνει εκ νέου κάθε φορά μία διαφορετική πραγματικότητα στη διαδοχική φάση προέκτασης του Ναρκίσσου. Με το ναρκισσισμό, ο Νάρκισσος ανακαλύπτει την ανθρώπινη φύση του˙ στην αποπλάνηση μεταβαίνει και τοποθετείται στο περιβάλλον στην προσπάθειά του να το εξερευνήσει˙ και στην αναπαράσταση επεκτείνεται πλέον στη διάσταση του χρόνου εξασφαλίζοντας την αιώνια αναπαραγωγή του.

 Η εξελικτική της συλλογιστικής μου έχει σημασία συμβολική, αλληγορική, και παραλληλίζει το νάρκισσο με κάθε άτομο μέσα στη συγχρονικότητά του. Χρησιμοποιεί την ιδιότητα να μαγεύεται από κάθε φορά νέες μορφές και καταλήγει στην εν τέλει σύμπτωσή του στον αρχικό του μηχανισμό, που είναι το ερέθισμά του ή έμφυτη τάση του για δημιουργία κι έμφυτη αναπαράστασή του σε νέες ιδανικότητες. Η διαρκής αυτοδιάθεσή του για προέκταση μήπως τελικά οδεύει σε ένα αιώνιο τέλος˙ προς μία αιώνια επανάληψη;