Για αιώνες, το φυσικό φως ήταν η μόνη αποδοτική πηγή φωτός διαθέσιμη. Βασικός στόχος της αρχιτεκτονικής ήταν να δημιουργήσει χώρους με μεγάλα ανοίγματα έτσι ώστε ο φυσικός φωτισμός να εισέρχεται στο εσωτερικό των κτισμάτων.
Η συνεχόμενη χρήση και παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, έχει δημιουργήσει σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα, αφού γίνεται ασυνείδητα. Η ενεργειακή κρίση στις αρχές της δεκαετίας του '70 ανάγκασε τους μελετητές κτιρίων να επανεξετάσουν τις δυνατότητες που προσφέρει ο φυσικός φωτισμός.
 Οι στόχοι που τίθενται μέσω της δημιουργίας συστημάτων φυσικού φωτισμού για τα δωμάτια ενός κτηρίου είναι, να φωτίζονται επαρκώς όλοι οι χώροι του δωματίου σύμφωνα με την χρήση τους, να δημιουργείται ένα οπτικό περιβάλλον με την καλύτερη δυνατή ποιότητα φωτισμού και ταυτόχρονα η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερη. Υπάρχουν αρκετά συστήματα φυσικού φωτισμού που βοηθούν σε αυτό. Μερικά είναι : ανακλαστικά ράφια φυσικού φωτισμού, μεταφορά φυσικού φωτισμού μέσω σωλήνων (ηλιοσωλήνες), ηλιοστάτες, αλλά και τα ανειδωλικά συστήματα με τα οποία ασχολούμαστε εκτενέστερα.
 Ειδικότερα, τα ανειδωλικά συστήματα χρησιμοποιούν τις οπτικές ιδιότητες των σύνθετων παραβολικών ανακλαστήρων για να συλλέξουν το διάχυτο φως της ημέρας από τον ουρανό και μέσα από τον ανακλαστικό αγωγό όπου βρίσκεται επάνω από την ψευδοροφή να το μεταφέρουν στο πίσω μέρος ενός δωματίου. Ο αρχικός στόχος ήταν να παρασχεθεί φως ημέρας στα δωμάτια σε συνθήκες νεφοσκεπούς ουρανού. Η παρούσα εργασία αναλύει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα ανειδωλικά συστήματα οροφής και μέσω μετρήσεων σε μακέτα που έγιναν στο Κ.Α.Π.Ε. υπολογίζεται η απόδοση του.