Στο πλαίσιο της παρούσας έρευνας, επιχειρείται η αντιμετώπιση ζητημάτων που αναφέρονται στις εκφράσεις της ανθρώπινης συνάντησης στο δημόσιο κτίριο. Ερευνώνται ιδιαίτερα ζητήματα ενσωμάτωσης της ανθρώπινης παρουσίας στο χωρικό πεδίο του δημόσιου κτιρίου, με αναφορά στα επιμέρους αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά χαρακτηριστικά που προάγουν ή, εν πάσει περιπτώσει, πλαισιώνουν την ανθρώπινη συνάντηση.
Η ιδέα της ανθρώπινης συνάντησης ως «τελετουργίας» αναπτύσσεται μέσα από τη μελέτη των διαφορετικών τύπων συνάντησης, με κύριο χαρακτηριστικό την κίνηση των ανθρώπων στο χώρο, όπως υποστασιοποιείται στο δημόσιο κτίριο.
Η ανθρώπινη συνάντηση, ως φυσική συνεύρεση, θεματοποιείται:
πρώτον, με αναφορά στη χωρική οργάνωση της ως κλιμακωτής διαδικασίας με δεδομένο τελετουργικό. Σε αυτό το πλαίσιο, αναλύονται ζητήματα αρχιτεκτονικής οργάνωσης της σταδιακής εκδήλωσης της συνάντησης στο δημόσιο κτίριο, τα οποία τεκμηριώνονται μέσω των χωρικών παραδειγμάτων της πλατείας, των εσωτερικών αυλών, του αιθρίου, των γεφυρών και της ράμπας.
Δεύτερον, με επίκεντρο την αρχιτεκτονική ένταξη της διάστασης του «απρόβλεπτου» στη χωρική της εκδήλωση. Ιδιαίτερη έμφαση αποδίδεται στη δυνατότητα ένταξης του απρόβλεπτου χαρακτήρα της συνάντησης στους συνθετικούς χειρισμούς κατά το σχεδιασμό του δημόσιου κτιρίου. Η διερεύνηση εστιάζεται στα ζητήματα της ανθρώπινης κίνησης, όπως αναπτύσσεται κα¬τά μήκος των τεμνομένων αξόνων κυκλοφορίας στο δημόσιο κτίριο, όπου η χωροθέτηση διαδρόμων περίκλειστων από τοίχους, διασταυρώσεων, στροφών, εσοχών ή αφανών γωνιών ευνοούν ακριβώς την τυχαία και αιφνίδια συνάντηση.
Τρίτον, με αναφορά στη λιγότερο προφανή έκφραση της συνάντησης ως επίγνωσης της ταυτόχρονης παρουσίας και άλλων στον ίδιο χώρο. Ο τύπος αυτός φυσικής συνάντησης ερευνάται με αναφορά στο παράδειγμα της εισόδου, όχι ως περάσματος αλλά ως οργάνωσης της επιφάνειας που προπαρασκευάζει ή υποβάλλει αυτή τη συνάντηση.
Η οπτική εκδοχή της συνεύρεσης θεματοποιείται αυτόνομα σε σχέση με τη φυσική συνάντηση. Έτσι, χωρίς να αντιπαρατίθεται στην τελευταία, θεωρείται ότι «πλάθει» την εικόνα του δημόσιου και την παρέχει ως ερέθισμα στους επισκέπτες του. Στη θεματική αυτή, διερευνώνται οι αρχιτεκτονικοί χειρισμοί αυτού του τύπου της συνάντησης, υπό τη μορφή διαπερατών υλικών σε μικρότερα ή μεγαλύτερα τμήματα των κτιριακών όψεων, ανοιγμάτων που επιτρέπουν τη θέαση του κτιρίου από το εξωτερικό του ή οργάνωσης αλλεπάλληλων επιπέδων, όπως εξωστών ή αξόνων κίνησης, με τρόπο ώστε να δημιουργούνται όροι ευνοϊκοί για την οπτική τους σύνδεση.