Η αρχιτεκτονική του δυτικού κόσμου, η τέχνη της δημιουργίας χώρου δια των κατασκευών, έχει μεταβάλλει και αποδεχτεί τη μεταβολή χαρακτηριστικών του νοηματικού της πυρήνα υπηρετώντας αυτόν τον στρατηγικό σκοπό.
 Η κατανόηση της κατάστασης θα έπρεπε να οδηγήσει, μέσα από μια αισιόδοξη ματιά, όχι στην αδιάκοπη επίκληση της μετάνοιας ή της συγνώμης αλλά στη σταθερή δημιουργία και τη διανομή όλων εκείνων των επιμέρους κοινωνικών χαρακτηριστικών δράσης προς μια ενιαία συνολική ολοκλήρωση.
 Τι μπορεί να είναι όμως αντίδραση σε επίπεδο εννοιολογικό ιδεολογικό αλλά και σε πραγματιστικό μορφολογικό; Πώς μια δράση θα αποποιηθεί το δογματισμό, θα κατανοήσει την άγνοια της και θα μεταβάλλει τον προσανατολισμό της προς μια νέα πορεία;
 Οι γραμμικές διερευνήσεις με εργαλείο τη Νευτώνεια λογική αίτιουαιτιατού φαίνεται πως δεν είναι ζωτικά εργαλεία αυτού του μετασχηματισμού. Η σφαιρική προσέγγιση, η κατανόηση της πολυπλοκότητας κάθε φαινόμενου, μια νέα φιλοσοφική θέση για το "άλλο" συγκροτούν τη νέα αντίληψη του επερχόμενου μετασχηματισμού.
 Στο επίπεδο της μελέτης των μορφών των οργανισμών αλλά και της σύνθεσης και δημιουργίας νέων είναι πλέον αποδεκτό, ως μια νέα θεώρηση, μια νέα πρόταση, πως κάθε οργανισμός είναι μοναδικός, αδιάσπαστος χωροχρόνος που περιλαμβάνει και δημιουργεί, μόνο με την παρουσία του, ένα πλήθος άλλων χωροχρόνων. Η αρχιτεκτονική ορίζεται και τελειώνεται από την συνεχή διαπραγμάτευση ιστορικών μορφότυπων, εικόνων και συμβόλων. Η οργανική αρχιτεκτονική ως νέα διαπραγμάτευση, νέα εικόνα, προβάλλει ταυτόχρονα το τοπικό και το συνολικό, την ποικιλία και την πολυπλοκότητα ενός αδιάσπαστου όλου. Αυτό φαίνεται να είναι μια νέα, η νέα πρόκληση.
 Αναζητώντας στοχασμούς και συσχετίσεις σχετικά με τη γοητεία των ασυνήθιστων και πολύπλοκων, μορφολογικά και λειτουργικά, μορφών, τη σχέση της θάλασσας, του ήχου, των επαναλαμβανόμενων σε σειρά ηχητικών ή οπτικών μορφών, του χρόνου με την αρχιτεκτονική αναγνώρισα σειρές πληροφοριών. Προσπαθώντας να κατανοήσω την "οργανική αρχιτεκτονική", τα όρια, τις δυνατότητες, τις τάσεις συνάντησα ένα πλήθος κειμένων και συσχετίσεων με άλλες επιστήμες. Ποια μπορεί να είναι η εξελικτική σειρά, πώς μπορεί να γίνει ταξινόμηση; Ένα ταξίδι, ίσως, στο χώρο και το χρόνο, με στιγμές κατανόησης και ένα πλήθος απορίες. Η ανάγνωση αποσπασμάτων, το περιεχόμενο των οποίων ποικίλλει, τόσο εξαιτίας των τομέων απ’ όπου προέρχεται φιλοσοφικό, επιστημονικό, λογοτεχνικό, εικαστικό, αρχιτεκτονικό- όσο και των χρονικών περιόδων όπου αναπτύσσεται, δημιουργεί απρόσμενες συνδέσεις και διαφοροποιήσεις. Αφορμή γι’ αυτήν την εμπλοκή στάθηκε το βιβλίο "Organics" του William Katavolos που γράφτηκε το 1961. Ο συγγραφέας οραματίστηκε και σχεδίασε μια διαφορετική πόλη, έναν κόσμο που το σύνολο των μορφών και οι ιδεολογικές σχέσεις που ενσωματώνονται σε αυτόν αναδεικνύονται από μια κοινωνία, η οποία έχει ήδη ενσωματώσει και αποδεχτεί ερμηνευτικά τις μέχρι τότε κυριαρχούσες μορφές.
 Με αφορμή την εργασία αυτή και έχοντας ως συνθετικά εργαλεία κείμενα, ιδεολογίες, επιστημονικές αποδείξεις, κάθε ανάγνωσμα οδηγεί σε νέα ερωτήματα και δεδομένα, παρατηρήσεις και εξηγήσεις, όπου η κάθε μία συμπληρώνει τις προηγούμενες, αλλά ταυτόχρονα χαράζει νέες πορείες. Το πλήθος των ιδεών και φορέων πολλαπλασιάστηκε με ταχύ ρυθμό, οδηγώντας με σε νέες νοηματικές περιοχές και δίνοντας ως αποτέλεσμα τη συνειδητοποίηση ότι η φύση προσφέρει απλόχερα πληροφορίες στον ερευνητή της, όταν είναι διατεθειμένος να την "αναγνώσει". Νοηματικές ενότητες γεννούν στο μυαλό εικόνες ή μεταφέρουν σε άλλα αναγνώσματα και αυτό σε μια συνέχεια σχέσης, όπου φαινομενικά απόμακρες, χωρικά και χρονικά, καταστάσεις μπορεί να είχαν. Στην πορεία κατανόησης του θέματος και ολοκλήρωσης της εργασίας, έγινε συνειδητά η επιλογή της τυχαίας διερεύνησης, ανακάλυψης και παράθεσης αποσπασμάτων ή κειμένων. Τελικός στόχος δεν ήταν η πλήρης κατανόηση των κειμένων ή των σχολιασμών, αλλά η ενεργοποίηση και αφύπνιση του νου, σε μια συνεχή αναζήτηση.
 Ακόμα και μετά το τέλος της εργασίας συναντώ κείμενα και αποσπάσματα, που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στην εργασία. Μια διαδικασία που δεν έχει τέλος, που διαρκώς συσχετίζει φιλοσοφίες αρχιτεκτόνων, φιλοσόφων, επιστημόνων.