Στο βιβλίο του Nicolas Pevsner “History of building types” του 1976 το κτήριο του αεροσταθμού αναφέρεται ως παράρτημα του κεφαλαίου των σιδηροδρομικών σταθμών. Η εξέλιξη όμως των αεροδρομίων και η ανάπτυξη τους, έχει αναγάγει το κτήριο ενός αεροσταθμού σε κάτι σημαντικό και άξιο ιδιαίτερης αναφοράς. Σε ό,τι έχει να κάνει με την λειτουργία τους, τα αεροδρόμια αποτελούν συμπύκνωση του υπέρ-τοπικού και του υπέρ-παγκόσμιου. Μοιάζουν ωστόσο να αιωρούνται σε μια ιδιότυπη αυτονομία έξω από το χώρο και το χρόνο και η ζωή στο εσωτερικό τους αναπτύσσεται μέσα σε γιγαντιαίες παρενθέσεις.
 Η αναφορά στο αεροδρόμιο επιβάλλει την αναφορά στους “μη - τόπους” αλλά και στην σημασία της μετακίνησης για τη σύγχρονη εποχή. Ο πολίτης “εν κινήσει” γίνεται πρωταγωνιστής.
Στο εσωτερικό του αεροδρομίου μελετώνται οι ροές κίνησης που εμφανίζονται (επιβάτες – βαλίτσες), κυρίως σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο και το χρόνο. Η κρυφή, απόλυτα ορισμένη κίνηση της αποσκευής και η κίνηση του επιβάτη που καθορίζεται από τις προσωπικές επιλογές του. Ο προορισμός και τον δύο είναι πάντα ο ίδιος. Η πορεία μέχρι εκεί διαφέρει. Είναι όμως τελικά τόσο διαφορετικές όσο φαίνονται με μια πρώτη ματιά; Τι είναι αυτό που τελικά καθοδηγεί τον επιβάτη;
 Η πόλη ως χώρος περάσματος αναλογεί στην παρούσα προσέγγιση του αεροδρομίου. Ο κάτοικός της πόλης μπορεί να συλλαμβάνεται σε διαρκή κίνηση. Αντιπαραβάλλοντας στον επιβάτη του αεροδρομίου με τον κάτοικο της σύγχρονης πόλης τι είναι αυτό που προκύπτει; Υπάρχουν ομοιότητες και πού αυτές οδηγούν;
 Στόχος του ερευνητικού σχεδίου δεν είναι να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα αλλά να “ανοίξουν” θέματα προς συζήτηση για την σύγχρονη πόλη, τους όρους “κατοικώ” και “μετακινούμαι” με αφορμή το σύγχρονο αεροδρόμιο.